Presudom Apelacionog suda u Beogradu Kž1 1040/19 od 19.12.2019. godine odbijene su kao neosnovane žalbe Višeg javnog tužioca u Beogradu, branilaca okrivljenih AA, BB, VV, GG, DD i ĐĐ, advokata Vladimira Vučinića, advokata Vladimira Domazeta, advokata Aleksandra Ćurčića i advokata Filipa Domazeta i branioca okrivljenog EE, advokata Zorana Saveljića, pa je potvrđena presuda Višeg suda u Beogradu K.br.378/18 od 17.04.2019. godine.

Protiv navedenih pravnosnažnih presuda zahtev za zaštitu zakonitosti podneo je branilac okrivljenih AA, BB, VV, GG, DD i ĐĐ, advokat Vladimir Vučinić, zbog povreda zakona iz člana 438. stav 1. tačka 10), člana 438. stav 2. tačka 1) i člana 439. tačka 1) i 2) ZKP, sa predlogom da Vrhovni kasacioni sud usvoji podneti zahtev, te da ukine prvostepenu i drugostepenu presudu u odnosu na okrivljene AA, BB, VV, GG, DD i ĐĐ ili samo drugostepenu presudu i predmet vrati prvostepenom ili drugostepenom sudu na ponovnu odluku, naređujući da se to obavi pred drugim sudijom pojedincem ili izmenjenim apelacionim većem ili da preinači prvostepenu i drugostepenu presudu tako što će okrivljene osloboditi od optužbe, kao i da na osnovu člana 488. stav 2. ZKP pozove branioca okrivljenih na sednicu veća.

Vrhovni kasacioni sud je dostavio primerak zahteva za zaštitu zakonitosti Republičkom javnom tužiocu shodno odredbi člana 488. stav 1. Zakonika o krivičnom postupku, te je u sednici veća koju je održao u smislu člana 490. ZKP, bez obaveštavanja Republičkog javnog tužioca i branioca okrivljenih, smatrajući da njihovo prisustvo nije od značaja za donošenje odluke (član 488. stav 2. ZKP), razmotrio spise predmeta i pravnosnažne presude protiv kojih je zahtev za zaštitu zakonitosti podnet, pa je, po oceni navoda iznetih u zahtevu, našao:

Zahtev za zaštitu zakonitosti je neosnovan.

Povrede krivičnog zakona iz člana 439. tačka 1) i 2) ZKP

a) krivično delo napad na vojno lice u vršenju vojne službe u saizvršilaštvu iz člana 404. stav 2. u vezi stava 1. u vezi člana 33. KZ

Ukazujući na povrede krivičnog zakona iz člana 439. tačka 1) i 2) ZKP vezano za krivično delo napad na vojno lice u vršenju vojne službe u saizvršilaštvu iz člana 404. stav 2. u vezi stava 1. u vezi člana 33. KZ, branilac okrivljenih u podnetom zahtevu ističe da bi se radilo o ovom krivičnom delu, za koje su okrivljeni pravnosnažno oglašeni krivim, to „napad“ mora biti upravljen na „vojna lica koja vrše službu“ i taj napad ne sme biti upravljen na „sprečavanje vojnog lica u vršenju službene dužnosti“, jer bi se u tom slučaju radilo o krivičnom delu „prinuda prema vojnom licu u vršenju službene dužnosti iz člana 403. KZ.“ Po navodima branioca, u konkretnom slučaju oštećeni ŽŽ i ZZ iako su vojna lica-pripadnici vojne policije VP ..., u trenutku navodnog napada na njih, „nisu obavljali bilo kakvu stražarsku, patrolnu, požarnu ili drugu službu, pogotovo ne ronilačku, letačku, padobransku ...“, a koje službe pozivajući se na Zakon o vojsci Srbije branilac smatra vojnim službama, već su bili na „konkretnoj vojnoj dužnosti“ ili „vojnom zadatku“ bliže opisanom u izreci presude. Njihov „zadatak“, prema navodima zahteva za zaštitu zakonitosti, nije bio nikakva vojna služba, niti u neposrednoj vezi sa nekom službom, već je bio konkretan zadatak, odnosno konkretna službena dužnost koju su obavljali samo tog dana povodom konkretne vanredne situacije. Sledstveno tome, branilac u zahtevu tvrdi da ako su oštećeni radnjama okrivljenih silom bili sprečeni u obavljanju tog službenog zadatka, to se onda ne može raditi o krivičnom delu za koje su pravnosnažno oglašeni krivim, jer nedostaju elementi „objektivnog bića krivičnog dela iz člana 404. KZ“, zbog čega delo onako kako je opisano u izreci presude nije krivično delo, a čime je učinjena povreda krivičnog zakona iz člana 439. tačka 1) ZKP. Pored toga, po tvrdnji branioca, u izreci presude nedostaje i zabranjena posledica u vidu ugrožavanja vojne službe i uzročni odnos između radnje i zabranjene posledice, što znači da u opštem pojmu krivičnog dela nedostaje radnja kao konstitutivni element krivičnog dela, a što takođe predstavlja povredu krivičnog zakona iz člana 439. tačka 1) ZKP. Nadalje, branilac smatra da izvršioci ovog krivičnog dela ne mogu biti pripadnici policije u situaciji kada su oštećeni pripadnici vojske i to vojne policije, nalazeći da budući da i jedni i drugi vrše službu i da su naoružani, njihov sukob, a prema opisu presude, pre predstavlja „oružani sukob“, a ne krivično delo napad na vojno lice u vršenju vojne službe iz člana 404. KZ. Osim toga, branilac u zahtevu ističe i da je u konkretnom slučaju krivično delo napad na vojno lice u vršenju vojne službe u saizvršilaštvu iz člana 404. stav 2. u vezi stava 1. u vezi člana 33. KZ konsumirano krivičnim delom zlostavljanje i mučenje u saizvršilaštvu iz člana 137. stav 3. u vezi stava 2. u vezi člana 33. KZ kao težim krivičnim delom i da se radi samo o prividnom idealnom sticaju po osnovu konsumpcije.

U odnosu na povredu krivičnog zakona iz člana 439. tačka 2) ZKP u zahtevu se ističe da bi se prema utvrđenom činjeničnom stanju u izreci pravnosnažne presude eventualno moglo raditi o krivičnom delu „prinuda prema vojnom licu u vršenju službene dužnosti“ iz člana 403. stav 1. KZ, a koje krivično delo je lakše od krivičnog dela za koje su okrivljeni oglašeni krivim.

Izneti navodi zahteva za zaštitu zakonitosti branioca okrivljenih su neosnovani, obzirom da su, po oceni Vrhovnog kasacionog suda, u činjeničnom opisu krivičnog dela utvrđenom u izreci pravnosnažne presude sadržana sva bitna zakonska subjektivna i objektivna obeležja krivičnog dela napad na vojno lice u vršenju vojne službe u saizvršilaštvu iz člana 404. stav 2. u vezi stava 1. u vezi člana 33. KZ za koje su okrivljeni oglašeni krivim, a sledstveno čemu je na utvrđeno činjenično stanje u izreci pravnosnažne presude pravilno primenjen krivični zakon.

Pre svega, suprotno navodima zahteva za zaštitu zakonitosti branioca okrivljenih, „vršenje službe“ u smislu krivičnog dela napad na vojno lice u vršenju vojne službe iz člana 404. KZ predstavlja vršenje službene dužnosti od strane vojnog lica, bilo po naređenju pretpostavljenog starešine, bilo na osnovu propisa koji regulišu vršenje vojne službe kao sveukupnosti vojnih dužnosti. Faktički, pasivni subjekt i kod krivičnog dela prinuda prema vojnom licu u vršenju službene dužnosti iz člana 403. KZ i kod krivičnog dela napad na vojno lice u vršenju vojne službe iz člana 404. KZ, vrši određeni službeni zadatak. Razlika između ova dva krivična dela jeste u tome što je cilj - motiv upotrebe sile ili pretnje kod krivičnog dela prinuda prema vojnom licu u vršenju službene dužnosti iz člana 403. KZ, sprečavanje vojnog lica u vršenju službene dužnosti ili prinuđivanje da postupi protivno službenoj dužnosti. Pri tome, sprečavanje se mora odnositi na konkretno preduzetu službenu radnju, a ne uopšteno na službenu delatnost nekog vojnog lica. Dakle, umišljaj izvršioca kod ovog krivičnog dela obuhvata svest o tome koju konkretnu službenu radnju u okviru svojih službenih ovlašćenja preduzima vojno lice i htenje da silom ili pretnjom da će neposredno upotrebiti silu spreči izvršenje takve radnje. Kod krivičnog dela napad na vojno lice u vršenju vojne službe iz člana 404. KZ cilj - motiv napada ili pretnje napadom na vojno lice koje vrši službu je bez značaja za postojanje tog krivičnog dela, jer krivično delo može biti izvršeno iz bilo kojih motiva, pa i onih koji nemaju nikakve veze sa službom koju vrši vojno lice. Dakle, umišljaj kod krivičnog dela napad na vojno lice u vršenju vojne službe iz člana 404. KZ mora da sadrži svest učinioca da napada ili preti napadom na vojno lice koje vrši službu.

Kako izrekom pravnosnažne presude, a suprotno navodima zahteva za zaštitu zakonitosti branioca okrivljenih, nije utvrđeno da su okrivljeni imali saznanje koji konkretan službeni zadatak oštećena vojna lica vrše i da su ih upotrebom sile napali u nameri da ih spreče u izvršenju upravo tog konkretnog službenog zadatka, već je utvrđeno da su okrivljeni imali saznanje da su oštećeni ŽŽ i ZZ pripadnici vojne policije i da su na zadatku tj. da vrše službu, pa su ih upotrebom sile napali, to su stoga neosnovani navodi zahteva za zaštitu zakonitosti branioca okrivljenih da bi se u konkretnom slučaju eventualno moglo raditi o krivičnom delu prinuda prema vojnom licu u vršenju službene dužnosti iz člana 403. stav 1. KZ, pa samim tim pobijanom pravnosnažnom presudom nije učinjena povreda krivičnog zakona iz člana 439. tačka 2) ZKP.

Nadalje, neosnovani su i navodi zahteva za zaštitu zakonitosti branioca okrivljenih u kojima se ističe da u izreci pravnosnažne presude nedostaju objektivni elementi bića krivičnog dela napad na vojno lice u vršenju vojne službe iz člana 404. stav 2. u vezi stava 1. KZ tj. da u opisanoj radnji krivičnog dela nedostaje zabranjena posledica u vidu ugrožavanja vojne službe, kao i uzročni odnos između radnje i zabranjene posledice. Ovo stoga što krivično delo napad na vojno lice u vršenju vojne službe iz člana 404. KZ predstavlja čisto delatnosno krivično delo kod koga posledica nije zakonom propisana kao konstitutivni element bića krivičnog dela, pa je za postojanje krivičnog dela u konkretnom slučaju ne treba ni utvrđivati. Naime, samo kod krivičnih dela kod kojih zakon izričito zahteva nastupanje određene posledice, ona je neophodna za postojanje tog krivičnog dela. Kod predmetnog krivičnog dela koje u zakonskom opisu njegovog osnovnog oblika nema posledicu, pitanje uzročnosti se i ne postavlja.

Ugrožavanje vojne službe kod ovog krivičnog dela predstavlja apstraktnu posledicu i to ne na objektu radnje krivičnog dela, već na udaljenom zaštitnom objektu, jer svaki napad na vojno lice dok ono vrši vojnu službu neminovno stvara opasnost za pravilno funkcionisanje te službe, zbog čega postojanje takve apstraktne posledice nije potrebno utvrđivati izrekom presude.

Takođe, neosnovani su i navodi zahteva za zaštitu zakonitosti branioca okrivljenih u kojima ukazuje da izvršioci krivičnog dela napad na vojno lice u vršenju vojne službe iz člana 404. KZ ne mogu biti pripadnici policije. Ovo sa razloga jer zakonski opis ovog krivičnog dela propisuje kao izvršioca svakoga ko napadne ili preti da će napasti vojno lice koje vrši službu, a što dakle znači da pripadnici policije u konkretnom slučaju mogu biti izvršioci ovog krivičnog dela.

Osim toga, neosnovana je i tvrdnja branioca okrivljenih izneta u podnetom zahtevu da je „vojno“ krivično delo konsumirano krivičnim delom zlostavljanje i mučenje iz člana 137. stav 3. u vezi stava 2. KZ kao težim krivičnim delom, te da se u konkretnom slučaju radi o prividnom idealnom sticaju po osnovu konsumpcije. Ovo stoga što prividni idealni sticaj po osnovu konsumpcije postoji kada je jedno krivično delo sadržano u drugom, a što se utvrđuje upoređivanjem zakonskih opisa krivičnih dela, pri čemu teže krivično delo konsumira lakše, tako što ostvarenje tog težeg krivičnog dela mora obuhvatiti i ono lakše krivično delo u njemu sadržano. Iz prostog upoređivanja zakonskih opisa krivičnog dela napad na vojno lice u vršenju vojne službe iz člana 404. stav 2. u vezi stava 1. KZ i krivičnog dela zlostavljanje i mučenje iz člana 137. stav 3. u vezi stava 2. KZ jasno proizilazi da krivično delo zlostavljanje i mučenje iz člana 137. stav 3. u vezi stava 2. KZ, za koje su okrivljeni pravnosnažno oglašeni krivim, ne sadrži u sebi, odnosno ne obuhvata i krivično delo napad na vojno lice u vršenju vojne službe iz člana 404. stav 2. u vezi stava 1. KZ, budući da radnja krivičnog dela iz člana 137. stav 3. u vezi stava 2. KZ, iako zahteva nanošenje velikog bola i teških patnji, ne obuhvata istovremeno i telesno povređivanje oštećenog, a zbog čega je po nalaženju Vrhovnog kasacionog suda sticaj ovih krivičnih dela u konkretnom slučaju moguć.

b) krivično delo zlostavljanje i mučenje u saizvršilaštvu iz člana 137. stav 3. u vezi stava 2. u vezi člana 33. KZ

U odnosu na krivično delo zlostavljanje i mučenje iz člana 137. stav 3. u vezi stava 2. KZ branilac okrivljenih u podnetom zahtevu ističe povredu krivičnog zakona iz člana 439. tačka 1) ZKP, navođenjem da se u radnjama okrivljenih ne stiču obeležja tog krivičnog dela budući da životno nije moguće da se za svega par sekundi kod svih okrivljenih stvori volja u pravcu nanošenja velikog bola oštećenima sa ciljem da se isti zastraše i nezakonito kazne, te kako cilj zastrašivanja i nezakonitog kažnjavanja nije obrazložen u pravnosnažnoj presudi, to branilac smatra da se usled toga ne može utvrditi postojanje umišljaja okrivljenih za izvršenje ovog krivičnog dela, čime u opštem pojmu krivičnog dela nedostaje ovaj konstitutivni elemenat na strani krivice.

Izneti navodi zahteva za zaštitu zakonitosti branioca okrivljenih su neosnovani. Postojanje, odnosno nepostojanje bitnih obeležja krivičnog dela po ovom pravnom leku Vrhovni kasacioni sud ocenjuje na osnovu činjeničnog stanja utvrđenog izrekom pravnosnažne presude. U konkretnom slučaju izrekom presude utvrđeno je da su okrivljeni predmetno krivično delo izvršili kao saizvršioci sa umišljajem, tačnije da su kao službena lica u vršenju službe primenom sile oštećenima naneli veliki bol sa ciljem da se oštećeni zastraše i nezakonito kazne. Dakle, izrekom pravnosnažne presude utvrđeno je postojanje umišljaja okrivljenih, a to da li je isti obrazložen u razlozima presude, kao i ocena branioca o potrebnom vremenu za formiranje volje učinilaca za izvršenje krivičnog dela, po nalaženju Vrhovnog kasacionog suda je bez uticaja na utvrđivanje bitnih obeležja krivičnog dela u pitanju po ovom pravnom leku.

Osim toga, u odnosu na oba krivična dela za koja su okrivljeni pravnosnažno oglašeni krivim, branilac okrivljenih u zahtevu ističe da u radnjama okrivljenih nema protivpravnosti, iz raloga jer su okrivljeni postupali po naređenjima i pravilima službe u datoj situaciji, a što znači da nedostaje nužan elemenat opšteg pojma krivičnog dela, zbog čega nema ni krivičnog dela, a čime se ukazuje na povredu krivičnog zakona iz člana 439. tačka 1) ZKP.

Izneti navodi branioca okrivljenih ocenjeni su kao neosnovani. Ovo stoga što vršenje službene dužnosti i izvršenje naređenja može biti osnov isključenja protivpravnosti samo ukoliko se službeno ovlašćenje ili naređenje vrši u svemu u skladu sa zakonom i drugim propisima, a što u konkretnoj situaciji nije slučaj. Naime, okrivljeni su imali službeno ovlašćenje da, kako se to ističe u zahtevu, izvrše proveru identiteta oštećenih i da im upute upozorenje i naređenje opisano u izreci presude „Ne može dalje, odbij!“, ali u datoj situaciji nisu imali ovlašćenje da upotrebe protiv oštećenih fizičku snagu i službene palice, a koje su upotrebili na način opisan u izreci presude, suprotno odredbama članova 6. i 7. Pravilnika o tehničkim obeležjima i načinu upotrebe sredstava prinude („Službeni glasnik RS“, broj 19/2007, 112/2008), zbog čega u radnjama okrivljenih nije isključena protivpravnost.

Sledstveno svemu napred navedenom, po oceni Vrhovnog kasacionog suda, neosnovani su navodi zahteva za zaštitu zakonitosti branioca okrivljenih u kojima se ukazuje da su u pravnosnažnoj presudi učinjene povrede krivičnog zakona iz člana 439. tačka 1) i 2) ZKP.

Bitna povreda odredaba krivičnog postupka iz člana 438. stav 1. tačka 10) ZKP

Nadalje, po oceni ovoga suda, neosnovani su i navodi zahteva za zaštitu zakonitosti branioca okrivljenih u delu u kojem ističe da je u pravnosnažnoj presudi na štetu okrivljenog BB učinjena bitna povreda odredaba krivičnog postupka iz člana 438. stav 1. tačka 10) ZKP. Ukazujući na ovu bitnu povredu odredaba krivičnog postupka, branilac u zahtevu navodi da okrivljeni BB u ponovljenom postupku, nakon ukidanja ranije prvostepene presude kojom je oglašen krivim za osnovni oblik krivičnog dela napad na vojno lice u vršenju vojne službe iz člana 404. stav 1. KZ, nije mogao biti oglašen krivim za teži oblik krivičnog dela napad na vojno lice u vršenju vojne službe iz člana 404. stav 2. KZ, iz razloga jer žalba javnog tužioca protiv ranije prvostepene presude nije bila izjavljena zbog povrede krivičnog zakona, već samo zbog bitne povrede odredaba krivičnog postupka, zbog pogrešno i nepotpuno utvrđenog činjeničnog stanja i zbog odluke o krivičnoj sankciji.

Naime, navedena bitna povreda odredaba krivičnog postupka iz člana 438. stav 1. tačka 10) ZKP postoji kada se presuda u pogledu pravne kvalifikacije krivičnog dela i odluke o krivičnoj sankciji izmeni na štetu okrivljenog, ako je izjavljena žalba samo u korist okrivljenog (član 453. ZKP). Da je izjavljena žalba samo u korist okrivljenog smatra se i onda kada je izjavljena žalba na štetu okrivljenog, ali nije u tom pravcu, a što bi u konkretnom slučaju značilo da se žalbom javnog tužioca ne traži osuda za krivično delo napad na vojno lice u vršenju vojne službe iz člana 404. stav 2. u vezi stava 1. KZ. U konkretnom slučaju javni tužilac se nije žalio zbog povrede krivičnog zakona (pravne ocene dela), ali se žalio zbog pogrešno utvrđenog činjeničnog stanja, navodeći u izjavljenoj žalbi da je sud pogrešno utvrdio činjenično stanje s obzirom da su na glavnom pretresu izvedeni svi mogući dokazi kojima su po mišljenju tužilaštva u potpunosti potkrepljeni navodi optužnog akta, odnosno da su okrivljeni, među kojima i okrivljeni BB, izvršili krivično delo napad na vojno lice u vršenju vojne službe u saizvršilaštvu iz člana 404. stav 2. u vezi stava 1. u vezi člana 33. KZ, te da se u radnjama okrivljenog stiču sva bitna zakonska obeležja ovog krivičnog dela. U žalbenom predlogu javni tužilac je predložio ukidanje prvostepene presude ili njeno preinačenje i osudu okrivljenog BB, između ostalog, i za krivično delo napad na vojno lice u vršenju vojne službe u saizvršilaštvu iz člana 404. stav 2. u vezi stava 1. u vezi člana 33. KZ. Faktički, u konkretnom slučaju, žalba javnog tužioca zbog pogrešno i nepotpuno utvrđenog činjeničnog stanja sadržavala je u sebi i žalbu zbog povrede krivičnog zakona, zbog čega se kao neosnovani ocenjuju navodi branioca okrivljenih da je u konkretnom slučaju u odnosu na okrivljenog BB učinjena bitna povreda odredaba krivičnog postupka iz člana 438. stav 1. tačka 10) ZKP.

Bitna povreda odredaba krivičnog postupka iz člana 438. stav 2. tačka 1) ZKP

Po oceni ovoga suda, neosnovani su i navodi zahteva za zaštitu zakonitosti branioca okrivljenih u delu u kojem ukazuje na bitnu povredu odredaba krivičnog postupka iz člana 438. stav 2. tačka 1) ZKP, isticanjem da je pravnosnažna osuđujuća presuda zasnovana na dokazima na kojima se po odredbama ZKP ne može zasnivati i to na zapisnicima o glavnom pretresu na kojima su svoje iskaze dali oštećeni II, JJ, ŽŽ i ZZ i nekolicina svedoka, između ostalih i svedoci KK i LL, a koji zapisnici su pročitani u ponovljenom postupku nakon ukidanja ranije prvostepene presude. Kao razlog nezakonitosti navedenih zapisnika o glavnom pretresu, koji u smislu odredaba članova 16. stav 1. i 84. ZKP ne mogu biti korišćeni u krivičnom postupku i moraju biti izdvojeni iz spisa predmeta, branilac okrivljenih ističe da nijedan zapisnik o glavnom pretresu (osim početnog kada su saslušani okrivljeni) nije na kraju potpisan od strane tada postupajućeg sudije i zapisničara, a što je suprotno imperativnim procesnim odredbama članova 235. i 240. stav 1. ZKP.

Izneti navodi zahteva za zaštitu zakonitosti branioca okrivljenih su neosnovani iz razloga jer, iako stoji činjenica da tada postupajući sudija i zapisničar nisu, u skladu sa odredbama članova 235. i 240. stav 1. ZKP, nakon završetka zasedanja i sastavljanja zapisnika o glavnom pretresu potpisali zapisnike na kraju, po nalaženju Vrhovnog kasacionog suda, ta činjenica ne čini ovaj dokaz a priori nezakonitim u sadržinskom smislu i nema za posledicu njegovo obavezno izdvajanje iz spisa predmeta. Ovo sa razloga jer odredbama članova 235. i 240. stav 1. ZKP nije izričito propisano da ako zapisnik na kraju ne potpiše lice koje je preduzelo radnju, odnosno postupajući sudija i zapisničar da se na tom dokazu ne može zasnivati sudska odluka. Dakle, reč je o povredi relativnog karaktera, tako da nepotpisivanje poslednjeg lista zapisnika o glavnom pretresu od strane postupajućeg sudije i zapisničara nema za posledicu uvek nezakonitost dokaza, već je sud ovlašćen da u toku postupka ceni zakonitost tog dokaza, odnosno da li je povreda odredaba članova 235. i 240. stav 1. ZKP takvog značaja da taj dokaz treba izdvojiti iz spisa predmeta, a što je sud u konkretnom slučaju učinio i ocenio da su navedeni zapisnici o glavnom pretresu zakoniti i da ih ne treba izdvojiti iz spisa.

Pored toga, neosnovani su i navodi branioca okrivljenih u delu u kojem, ukazujući na bitnu povredu odredaba krivičnog postupka iz člana 438. stav 2. tačka 1) ZKP, kao nezakonit dokaz na kome je zasnovana pravnosnažna osuđujuća presuda navodi prepoznavanje okrivljenih koje su vršili oštećeni na glavnom pretresu, a što je po braniocu obavljeno suprotno odredbama članova 90. i 100. ZKP, jer se prepoznavanje vrši van faze glavnog pretresa i to tako što se licu koje prepoznaje pokažu određena lica zajedno sa nekim drugim licima koji nemaju veze sa predmetom, a isto nema svrhu na glavnom pretresu kada su imena okrivljenih poznata ne samo organima postupka, već i javnosti.

Izneti navodi zahteva za zaštitu zakonitosti branioca okrivljenih su neosnovani iz razloga jer se u konkretnom slučaju ne radi o dokaznoj radnji prepoznavanja lica predviđenoj odredbama članova 100. i 90. ZKP, kako to pogrešno smatra branilac okrivljenih, već izjašnjavanje oštećenih u svojim iskazima datim na glavnom pretresu o identitetu lica koja su im kritičnog dana zadala više udaraca po telu i glavi predstavlja sastavni deo njihovih iskaza na glavnom pretresu i može biti korišćeno kao dokaz u krivičnom postupku.

Sa iznetih razloga, nalazeći da pobijanim presudama nisu učinjene povrede zakona iz člana 438. stav 1. tačka 10), člana 438. stav 2. tačka 1) i člana 439. tačka 1) i 2) ZKP, na koje se neosnovano ukazuje zahtevom za zaštitu zakonitosti branioca okrivljenih AA, BB, VV, GG, DD i ĐĐ, advokata Vladimira Vučinića, to je Vrhovni kasacioni sud na osnovu odredbe člana 491. stav 1. ZKP navedeni zahtev branioca okrivljenih odbio kao neosnovan.

Zapisničar-savetnik                                                                                            Predsednik veća-sudija,

Snežana Lazin, s.r.                                                                                                Nevenka Važić, s.r.

Za tačnost otpravka

Upravitelj pisarnice

Marina Antonić