za maj 2012. godine iznos od 3.502,82 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od 15.06.2012. godine do isplate,

za jun 2012. godine iznos od 9.147,30 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od 15.07.2011. godine do isplate,

za jul 2012. godine iznos od 9.582,89 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od 15.08.2012. godine do isplate,

za avgust 2012. godine iznos od 3.484,68 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od 15.09.2012. godine do isplate,

za septembar 2012. godine iznos od 8.711,71 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od 15.10.2012. godine do isplate,

za oktobar 2012. godine iznos od 10.107,59 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od 15.11.2012. godine do isplate,

za novembar 2012. godine iznos od 8.789,21 dinar sa zakonskom zateznom kamatom od 15.12.2012. godine do isplate,

za decembar 2012. godine iznos od 9.228,67 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od 15.01.2013. godine do isplate,

za januar 2013. godine iznos od 9.668,13 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od 15.02.2013. godine do isplate,

za februar 2013. godine iznos od 7.031,36 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od 15.03.2013. godine do isplate,

za mart 2013. godine iznos od 9.375,35 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od 15.03.2013. godine do isplate,

za april 2013. godine iznos od 10.235,24 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od 15.05.2013. godine do isplate,

za maj 2013. godine iznos od 3.727,81 dinar sa zakonskom zateznom kamatom od 15.06.2013. godine do isplate,

za jun 2013. godine iznos od 9.334,81 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od 15.07.2013. godine do isplate,

za jul 2013. godine iznos od 10.752,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od 15.08.2013. godine do isplate,

za avgust 2013. godine iznos od 3.277,70 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od 15.09.2013. godinedo isplate,

za septembar 2013. godine iznos od 9.849,15 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od 15.10.2013. godine do isplate,

za oktobar 2013. godine iznos od 10.858,09 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od 15.11.2013. godine do isplate,

za novembar 2013. godine iznos od 9.457,11 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od 15.12.2013. godine do isplate,

za decembar 2013. godine iznos od 10.419,63 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od 15.01.2014. godine do isplate,

za januar 2014. godine iznos od 10.235,50 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od 15.02.2014. godine do isplate,

za februar 2014. godine iznos od 8.468,93 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od 15.03.2014. godine do isplate,

za mart 2014. godine iznos od 9.946,01 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od 15.04.2014. godine do isplate,

za april 2014. godine iznos od 9.638,84 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od 15.05.2014. godine do isplate,

za jun 2014. godine iznos od 9.995,83 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od 15.07.2014. godine do isplate i

za jul 2014. godine iznos od 5.235,91 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od 15.08.2014. godine do isplate, kao i zahtev da mu se naknade troškovi parničnog postupka.

OBAVEZUJE SE tužilac da tuženom naknadi troškove parničnog postupka u iznosu od 408.776,00 dinara, u roku od 8 dana od dana prijema otpravka presude, sa zakonskom zateznom kamatom počev od dana isteka roka za dobrovoljno izvršenje do konačne isplate.

O b r a z l o ž e nj e

Presudom Osnovnog suda u Pančevu P1 555/21 od 15.12.2021. godine obavezan je tuženi da tužiocu na ime razlike od isplaćene do pripadajuće zarade za rad u smenama, za period od 21.08.2011. do 29.07.2014. godine, isplati pojedinačne mesečne iznose sa zakonskom zateznom kamatom i naknadi parnične troškove, kao u izreci prvostepene presude.

Presudom Apelacionog suda u Beogradu Gž1 905/22 od 27.05.2022. godine, stavom prvim izreke, preinačeno je rešenje sadržano u prvostepenoj presudi u delu koji se odnosi na isplatu zakonske zatezne kamate na dosuđeni iznos parničnih troškova od 167.294,80 dinara i odbijen zahtev tužioca za isplatu zakonske zatezne kamate na navedeni iznos od dana presuđenja do dana izvršnosti presude. Stavom drugim izreke, potvrđena je prvostepena presuda u preostalom delu, a žalba tuženog je u tom delu odbijena kao neosnovana. Stavom trećim izreke, odbijen je zahtev tuženog za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Protiv pravnosnažne drugostepene presude, reviziju je blagovremeno izjavio tuženi zbog pogrešne primene materijalnog prava, sa pozivom na član 404. Zakona o parničnom postupku, zbog razmatranja pravnih pitanja od opšteg interesa i ujednačavanja sudske prakse.

Prema odredbi člana 404. stav 1. Zakona o parničnom postupku („Službeni glasnik RS“ br. 72/11, 49/13-US, 74/13-US, 55/14, 87/18, 18/20 i 10/23) - u daljem tekstu: ZPP, revizija je izuzetno dozvoljena zbog pogrešne primene materijalnog prava i protiv drugostepene presude koja ne bi mogla da se pobija revizijom ako je po oceni Vrhovnog kasacionog suda potrebno da se razmotre pravna pitanja od opšteg interesa ili pravna pitanja u interesu ravnopravnosti građana, radi ujednačavanja sudske prakse, kao i ako je potrebno novo tumačenje prava (posebna revizija). U stavu 2. istog člana propisano je da o dozvoljenosti i osnovanosti revizije iz stava 1. ovog člana odlučuje Vrhovni kasacioni sud u veću od pet sudija.

Ocenjujući da li su ispunjeni uslovi za odlučivanje o reviziji tuženog kao o posebnoj reviziji u smislu člana 404. stav 1. ZPP, Vrhovni sud je, prihvatajući razloge za odlučivanje istaknute u reviziji tuženog, stanovišta da postoji potreba za ujednačavanjem prakse u pogledu prava na uvećanje zarade po osnovu smenskog rada zaposlenih kod tuženog.

Ispitujući pobijanu presudu u smislu člana 408. ZPP, Vrhovni sud je ocenio da je revizija tuženog osnovana.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju tužilac je u utuženom periodu bio u radnom odnosu kod tuženog, gde je obavljao poslove ... . Na tom radnom mestu rad je organizovan tako da tužilac radi prvu smenu od 06,00 do 18,00 časova, zatim ima odmor od 24 časa, nakon čega radi noću od 18,00 do 6,00 časova narednog dana i onda ima odmor od 48 časova. Tužiocu nije isplaćivana zarada sa uvećanjem od 26% za rad u smenama, već sa uvećanjem od 7,2% za rad u turnusu. Razlika zbog manje obračunate zarade po osnovu smenskog rada je utuženo potraživanje.

Na osnovu ovako utvrđenih činjenica, nižestepeni sudovi su usvojili tužbeni zahtev. Zaključili su da tužiocu pripada razlika između isplaćenog i pripadajućeg uvećanja na zaradu po osnovu rada u smenama u visini razlike između 26% i 7,2% odnosno 18,8%, što bruto za utuženi period iznosi 423.398,66 dinara odnosno neto 296.802,46 dinara. Navedeni procenat uvećanja propisan je za zaposlene koji obavljaju smenski rad, kako je to regulisano odredbom člana 108. Zakona o radu i Ugovorom o radu. Uvećanje osnovne zarade tužioca za koeficijent od 0,18 je uvećanje po osnovu rada u turnusu, a ne po osnovu smenskog rada.

Osnovano je ukazivanje revidenta na pogrešnu primenu materijalnog prava od strane nižestepenih sudova i navod kojim osporava stanovište sudova da tužilac ima pravo na uvećanje zarade od 26% po osnovu rada u smenama. Navedeni procenat uvećanja zarade propisan članom 108. Zakona o radu namenjen je zaposlenima kojima smenski rad nije vrednovan pri utvrđivanju osnovne zarade. To je dodatak na platu koji nije uzet u obzir pri vrednovanju poslova radnog mesta zbog toga što za to radno mesto nije predviđen rad u smenama.

Prema odredbama čl. 8. i 108. Zakona o radu zaposleni ima pravo na uvećanu zaradu u visini utvrđenoj opštim aktom ili ugovorom o radu i to za rad u smenama, ako taj rad nije vrednovan prilikom utvrđivanja osnovne zarade - najmanje 26% od osnovice. Isključena je mogućnost primene uvećanja zarade u navedenom procentu ako je smenski rad vrednovan kod tuženog prilikom utvrđivanja osnovne zarade tužioca kroz uvećanje koeficijenta. Po stanovištu Vrhovnog suda rad po vremenskom redosledu 12 (rad) – 24 (odmor) – 12 (rad) - 48 (odmor) koji je tužilac kontinuirano obavljao u utuženom vremenskom periodu predstavlja smenski rad, a ne preraspodelu radnog vremena. Stoga koeficijent uvećanja zarade tužioca od 0.18 koji je tuženi definisao kao koeficijent po osnovu rada u turnusu predstavlja koeficijent za smenski rad koji je tužilac obavljao po sistemu 12 (rad) – 24 (odmor) -12 (rad) – 48 (odmor), te mu ne pripada razlika do zakonom propisanog uvećanja od 26%, jer je smenski rad vrednovan kroz dodatni koeficijent za obračun osnovne zarade tužioca.

Na osnovu izloženog Vrhovni sud je primenom odredbe člana 416. ZPP usvojio reviziju tuženog, preinačio nižestepene presude i odbio tužbeni zahtev tužioca.

Tuženi je uspeo u postupku po reviziji pa mu, na osnovu odredbe člana 165. stav 2. u vezi člana 163. stav 2, člana 153. stav 1. i člana 154. ZPP, pripadaju troškovi celog postupka. Iznos naknade troškova tuženom Vrhovni sud je odmerio prema njegovom opredeljenom zahtevu i to: na ime angažovanja punomoćnika advokata za sastav tri obrazložena podneska u iznosu od po 9.000,00 dinara, za sastav tri žalbe po 18.000,00 dinara, za sastav dve revizije po 18.000,00 dinara i za tri održana ročišta po 10.500,00 dinara, prema važećoj Advokatskoj tarifi ( „Službeni glasnik RS“, broj 37/21 od 14.04.2021. godine); na ime sudskih taksi za odgovor na tužbu 8.500,00 dinara, za tri žalbe u iznosu od po 15.736,00 dinara, za tri odluke po žalbi u iznosu od po 15.736,00 dinara, za dve revizije u iznosu od po 31.472,00 dinara i za dve odluke po reviziji u iznosu od po 47.208,15 dinara, na osnovu važeće Taksene tarife. Na navedeni iznos je saglasno odredbama člana 277. stav 1. i čl. 278. i 324. Zakona o obligacionim odnosima (,,Službeni list SFRJ”, br. 29/78...57/89, ,,Službeni list SRJ”, br. 31/93 i ,,Službeni list SCG”, br. 1/03 - Ustavna povelja), dosuđena i zakonska zatezna kamata u skladu sa odredbom člana 3. Zakona o zateznoj kamati (,,Službeni glasnik RS”, broj 119/12), od dana isteka roka za dobrovoljno ispunjenje obaveze. Tuženom nisu priznati troškovi na ime PDV jer nije dostavljen račun kojim su tuženom fakturisane advokatske usluge.

Na osnovu iznetog, Vrhovni sud je odlučio kao u stavu trećem izreke.

Predsednik veća – sudija

Gordana Džakula,s.r.

Za tačnost otpravka

Upravitelj pisarnice

Marina Antonić