- na garaži broj bb, evidencijski broj ..., korisne površine 13.57m2, u suterenu zgrade, u ulici ... ..., postojeće na katastarskoj parceli broj .../..., upisane u list nepokretnosti broj ... KO ...;

- na garaži broj bb, evidencijski broj ..., korisne površine 13.57m2, u suterenu zgrade, u ulici ... ..., postojeće na katastarskoj parceli broj .../..., upisane u list nepokretnosti broj ... KO ...;

- na stanu br. ..., korisne površine 244,91m2, u zgradi u ulici ... ..., postojećoj na katastarskoj parceli broj .../..., upisanoj u list nepokretnosti broj ... KO ...;

- na stanu br. ..., korisne površine 244,91m2, u zgradi u ulici ... ..., postojećoj na katastarskoj parceli broj .../..., upisanoj u list nepokretnosti broj ... KO ...;

- na poslovnom prostoru br. .../PP, korisne površine 195m2, ulaz ..., šesti sprat, u zgradi broj ..., izgrađenoj na katastarskoj parceli broj .../... KO ..., koji je upisan kao „poslovni prostor jedna prostorija za koju nije utvrđena delatnost“ ... br. ...;

- na poslovnom prostoru br. .../PP, ulaz ..., šesti sprat, u zgradi broj ..., izgrađenoj na katastarskoj parceli broj .../... KO ..., korisne površine 195m2, koji je upisan kao „poslovni prostor jedna prostorija za koju nije utvrđena delatnost“, ... br. ...;

- na poslovnom prostoru br. .../PP, ulaz ..., šesti sprat, u zgradi br. ..., izgrađenoj na katastarskoj parceli broj .../... KO ..., korisne površine 195m2, koji je upisan kao „poslovni prostor jedna prostorija za koju nije utvrđena delatnost“;

- na poslovnom prostoru br. .../PP, ulaz .., šesti sprat, u zgradi br. .. izgrađenoj na katastarskoj parceli broj .../... KO ..., korisne površine 195m2, koji je upisan kao „poslovni prostor jedna prostorija za koju nije utvrđena delatnost“;

- kao i na pripadajućih šest garažnih mesta, koja se nalaze na niskom prizemlju na adresi ... br. ..., ..., u poslovnoj zgradi, zgrada br, ..., ulaz .. i upisana su u listu nepokretnosti ... KO ..., i to:

- na jednom garažnom mestu, broj posebnog dela 46/PM površine 12m2; - na jednom garažnom mestu, broj posebnog dela 47/PM površine 12m2; - na jednom garažnom mestu, broj posebnog dela 48/PM površine 12m2; - na jednom garažnom mestu, broj posebnog dela 49/PM površine 12m2; - na jednom garažnom mestu, broj posebnog dela 50/PM površine 12m2; - na jednom garažnom mestu broj posebnog dela 51/PM površine 12m2,

zasnovana Ugovorom o hipoteci od 30.09.2013. godine, overenim pred službenikom overe Prvog osnovnog suda u Beogradu Ov. 1 br. .../... kojim je hipoteka konstituisana u korist drugotuženog kao poverioca i hipotekarnog poverioca, što su tuženi dužni priznati i trpeti da se na osnovu ove presude u katastrima nepokretnosti Savski venac i Zemun izvrši upis brisanja hipoteke.

OBAVEZUJU SE tuženi da tužiocu solidarno naknade troškove parničnog postupka u iznosu od 1.020.000,00 dinara, u roku od 15 dana od dana prijema prepisa ove odluke.

ODBIJAJU SE se zahtevi prvotuženog i drugotuženog za naknadu troškova parničnog postupka.

ODBIJA SE zahtev drugotuženog za naknadu troškova revizijskog postupka.

O b r a z l o ž e nj e

Presudom Privrednog suda u Beogradu P 808/2016 od 15.11.2018. godine, u stavu I izreke odbijen je tužbeni zahtev tužioca da se utvrdi da je apsolutno ništav ugovor o hipoteci od 30.09.2013. godine overen pred službenikom overe Prvog osnovnog suda u Beogradu Ov1 br. .../..., zaključen između tuženih. U stavu II izreke odbijen je tužbeni zahtev tužioca da se utvrdi da usled ništavosti na dan donošenja ove presude prestaje založno prvo na nepokretnoj imovini i to nepokretnostima bliže pobrojanim u stavu drugom izreke prvostepene presude, dok je u stavu III izreke odbijen predlog za određivanje privremene mere tužioca da se zabrani drugotuženom kao hipotekarnom poveriocu da prinudno namiri svoje potraživanje iz vrednosti hipotekarne nepokretnosti – realizuje vansudsku izvršnu hipoteku konstituisanu na osnovu ugovora o hipoteci od 30.09.2013. godine, koji je overen pred Prvim osnovnim sudom u Beogradu pod brojem Ov1 br. .../..., a koji su zaključili prvotuženi, drugotuženi i trećetuženi vansudskom prodajom nepokretnosti bliže navedenih u ovom stavu izreke. U stavu IV izreke odbijen je predlog za određivanje privremene mere tužioca da se zabrani javnom izvršitelju sprovođenje izvršenja – sprovođenje izvršnog postupka i bilo koje radnje sprovođenja izvršenja po rešenju o izvršenju donetom na osnovu ugovora o hipoteci od 30.09.2013. godine. U stavu V izreke odbijen je predlog za određivanje privremene mere tužioca da se zabrane RGZ – Službi za katastar nepokretnosti upis u pogledu nepokretnosti bliže navedene u stavu petom izreke. U stavu VI izreke odbijen je predlog za određivanje privremene mere tužioca da se zabrani sačinjavanje javnobeležničke isprave kojim bi nepokretnosti na koje se odnosi ugovor o hipoteci od 13.09.2013. godine koji je overen pred Prvim osnovnim sudov u Beogradu pod brojem Ov1 br. .../..., i to nepokretnosti bliže opisane u navedenom stavu izreke. U stavu VII izreke odbijen je predlog za određivanje privremene mere tužioca da se zabrani javnom izvršitelju sprovođenje izvršenja – izvršnog postupka na osnovu izvršne isprave – izvršnih i vansudske hipoteke konstituisane po osnovu ugovora o hipoteci od 30.09.2013. godine, i to poslovnih prostora i drugih nepokretnosti navedenih u ovom stavu izreke prvostepene presude. Stavom VIII izreke odbijen je predlog za određivanje privremene mere tužioca da se zabrani RGZ – Službi za katastar nepokretnosti upis i u pogledu nepokoretnosti bliže navedene u ovom stavu izreke. U stavu IX izreke odbijen je predlog za određivanje privremene mere tužioca da se zabrani sačinjavanje javnobeležničke isprave kojom bi nepokretnosti bliže navedene u ovom stavu, a na koje se odnosi ugovor o hipoteci od 13.09.2013. godine. U stavu X izreke obavezan je tužilac da plati prvotuženom troškove parničnog postupka u iznosu od 374.466,00 dinara. U stavu XI izreke obavezan je tužilac da plati drugotuženom troškove parničnog postupka u iznosu od 968.956,00 dinara.

Presudom Privrednog apelacionog suda Pž br.75/19 od 26.06.2019. godine, odbijena je kao neosnovana žalba tužioca i potvrđena presuda Privrednog suda u Beogradu P 808/2016 od 15.11.2018. godine u stavovima I, II, V,VI,VIII, IX, X i XI izreke.

Protiv pravnosnažne drugostepene presude u delu kojim je pravnosnažno odlučeno o tužbenim zahtevima za utvrđenje ništavosti ugovora o hipoteci i utvrđenje da je založno pravo na predmetnim nepokretnostima prestalo da postoji, kao i delu kojim je odlučeno o troškovima postupka, blagovremenu i dozvoljenu reviziju izjavio je tužilac, zbog pogrešne primene materijalnog prava i zbog bitne povrede odredaba parničnog postupka iz člana 374. stav 1. Zakona o parničnom postupku, koja je učinjena u postupku pred drugostepenim sudom.

U odgovoru na reviziju drugotuženi je osporio revizijske navode i predložio da se revizija tužioca odbije kao neosnovana, a troškove revizijskog postupka je opredeljeno tražio.

Ispitujući pobijanu presudu u granicama revizijskih razloga propisanih odredbom člana 408. Zakona o parničnom postupku („Službeni glasnik RS“, broj 72/11 sa izmenama), Vrhovni kasacioni sud je utvrdio da je revizija tužioca osnovana.

U postupku donošenja pobijane presude nisu učinjene bitne povrede odredaba parničnog postupka iz člana 374. stav 2. tačka 2. Zakona o parničnom postupku na koje se u revizijskom postupku pazi po službenoj dužnosti. Revident je u reviziji istakao da su učinjene bitne povrede postupka pred drugostepenim sudom iz člana 374. stav 1. Zakona o parničnom postupku, ali nije posebno ukazao u čemu se sastoje učinjene povrede. Iz ovih razloga pozivanje na bitnu povredu odredaba parničnog postupka, kao revizijski razlog iz člana 407. Zakona o parničnom postupku, je bez uticaja u revizijskom postupku prilikom ispitivanja pobijane drugostepene presude.

Prema utvrđenim činjenicama, drugotuženi i trećetuženi zaključili su sudsko poravnanje u predmetu Privrednog suda u Beogradu P 467/13 od 30.09.2013. godine kojim se trećetuženi obavezao da drugotuženom najkasnije do 31.03.2016. godine isplati ukupan iznos od 1.663.210,00 evra, koji iznos uključuje glavni dug u iznosu 1.220.000,00 evra i kamatu na ovaj iznos od 22.02.2013.godine do isplate po stopi od 12% godišnje, a na ime ustupanja udela po osnovu člana 4. Ugovora o prenosu udela u društvu „Energowind“ DOO Vršac, koji je overen pred Osnovnim sudom u Vršcu Ov.1 br. .../... od dana 22.02.2013. godine. Dalje je utvrđeno da su drugotuženi kao hipotekarni poverilac, trećetuženi kao dužnik i prvotuženi kao hipotekarni dužnik zaključili dana 30.09.2013. godine ugovor o hipoteci u kome je konstatovano da su hipotekarni poverilac i dužnik dana 30.09.2013. godine, zaključili sudsko poravnanje pred Privrednim sudom u Beogradu P br.467/13, te da se hipoteka daje radi obezbeđenja potraživanja hipotekarnog poverioca iz člana 1. tačka 1. ugovora nastalog poravnanjem. Hipoteka na nepokretnostima u ulici ... br. ... i ... br. ..., upisana je u korist drugotuženog kod Službe za katastar nepokretnosti kao obezbeđenje potraživanja od 1.663.210,00 evra. Nakon toga su prvotuženi kao prodavac i tužilac kao kupac dana 27.01.2016. godine zaključili ugovor o kupoprodaji nepokretnosti, čiji je predmet kupoprodaja taksativno označene nepokretnosti i to: stana broj ... i broj ..., oba korisne površine po 244,21 m2 u ulici ... broj ..., postojeće na katastarskoj parceli .../... KO ... i pripadajuće garaže na istoj adresi. Ugovorom od 28.01.2016. godine, tužilac je od prvotuženog kupio i sve nepokretnosti na adresi ... br. ... . U oba ugovora ugovarači su saglasno konstatovali da su nepokretnosti u celini opterećene hipotekom prvog reda u korist hipotekarnog poverioca, ovde drugotuženog. U postupku prinudnog namirenja potraživanja koje je obezbeđeno hipotekom, drugotuženom su nepokretnosti predate u posed kao najboljem ponudiocu.

Na osnovu utvrđenog činjeničnog stanja nižestepeni sudovi su cenili razloge ništavosti na koje je ukazivao tužilac tokom postupka, pa su polazeći od odredbe člana 23. stav 2. Zakona o deviznom poslovanju, utvrdili da ugovor o hipoteci koji tužbom pobija tužilac, nije ništav. Nižestepeni sudovi su stanovišta da pravni posao čije je ispunjenje obezbeđeno ugovorom o hipoteci ne predstavlja kreditni posao između dva nerezidenta u inostranstvu, s obzirom na to da je zaključenim sudskim poravnanjem regulisano plaćanje cene za prenos udela, pa nižestepeni sudovi zaključuju da predmet sudskog poravnanja ne predstavlja potraživanje iz kreditnog posla iz člana 23. stav 1. Zakona o deviznom poslovanju.

Povodom mišljenja Narodne banke Srbije od 23.12.2016. godine koje je tužilac tokom postupka priložio kao dokaz da nije propisana mogućnost da rezident daje jemstvo ili drugo sredstvo obezbeđenja po poslu dva nerezidenta, drugostepeni sud je ocenio da se mišljenje Narodne banke Srbije zasniva na tumačenju određene norme i da nema pravno obavezujući karakter, pa je iz napred navedenih razloga potvrdio prvostepenu presudu.

Revizijom tužioca osporava se izneto stanovište nižestepenih sudova. Po stanovištu revidenta ugovor o hipoteci koji tužilac pobija je ništav, jer njima društvo iz Srbije jemči svojom nepokretnom imovinom za obaveze kompanije sa ... prema kompaniji sa ... . Posao dva nerezidenta u smislu Zakona o deviznom poslovanju jeste kreditni posao, ali čak i bez obzira da li ugovor o hipoteci ima karakter kreditnog posla, on predstavlja ništav pravni posao jer je mogućnost davanja takvog jemstva isključena zakonom. Tužilac se u reviziji posebno poziva na mišljenje Narodne banke Srbije od 23.12.2016. godine.

Osnovano tužilac ukazuje da su nižestepeni sudovi na utvrđeno činjenično stanje pogrešno primenili materijalno pravo.

Predmet tužbenog zahteva je utvrđenje ništavosti ugovora o hipoteci od 30.09.2013. godine koji su zaključili tuženi, te utvrđenje da je usled toga prestalo založno pravo na nepokretnoj imovini koja je bliže određena u prvostepenoj presudi.

Imajući u vidu da je Ugovorom o hipoteci od 30.09.2013. godine konstituisano stvarno pravo na nepokretnostima koje su na teritoriji Republike Srbije, a u korist stranog pravnog lica – nerezidenta (drugotuženog), to je za ocenu punovažnosti ovog ugovora bilo neophodno ispitati postojanje zakonskih ograničenja ovakvih raspolaganja, budući da kroz hipoteku, u krajnjem slučaju dolazi do prometa kapitala i imovine na relaciji rezident – nerezident. Navedeno je posebno od značaja iz razloga što imperativne zakonske odredbe kojima se reguliše sticanje prava svojine na nepokretnostima od strane nerezidenata, kao i propisi koji regulišu poslovanje rezidenata i nerezidenata, čine sastavni deo javnog poretka kao skup najvažnijih pravila i principa na kojima počiva pravno uređenje jedne zemlje, pa svi pravni poslovi moraju biti u skladu sa javnim poretkom.

Sa tim u vezi, odredbom člana 82a Zakona o osnovama svojinsko pravnih odnosa, predviđena je ograničena mogućnost da strana pravna lica (nerezidenti) stiču nepokretnosti u Republici Srbiji: prva je da obavljaju delatnost na teritoriji Republike Srbije, i druga, da postoji reciprocitet u sticanju prava svojine naših pravnih lica u državi sedišta stranog pravnog lica. Tek ukoliko su ispunjeni ovi uslovi, strano pravno lice može sticati nepokretnosti u Republici Srbiji, i to samo one nepokretnosti koje su neophodne za obavljanje privredne delatnosti.

Sa druge strane, poslovi i plaćanja koja obavljaju rezidenti sa nerezidentima, regulisani su posebnim Zakonom o deviznom poslovanju, kojim su utvrđena pravila, uslovi i procedure za zaključenje pravnih poslova sa inostranim pravnim licima. Cilj navedenog zakona je uspostavljanje kontrole nad transakcijama domaćih pravnih lica sa nerezidentima, a u cilju zaštite finansijskih i imovinskih interesa Republike Srbije. Kontrolu deviznog poslovanja vrše organi kontrole - Narodna banka Srbije, carinski organi, odnosno drugi nadležni organi koji imaju pravo da, radi provere, zahtevaju svu dokumentaciju o tom poslovanju kao i drugu dokumentaciju neophodnu za deviznu kontrolu (član 44. stav 2. istog zakona). Navedenim zakonom, između ostalog, propisana je mogućnost da domaća pravna lica daju obezbeđenja za poslove između nerezidenata, ali pod određenim uslovima. Imajući u vidu da se pobijani pravni posao odnosi upravo na davanje obezbeđenja rezidenta po poslu između dva nerezidenta, to se ispunjenost uslova za zaključenje ovog posla ima ceniti prema Zakonu o deviznom poslovanju iz 2006. godine, sa izmenama i dopunama iz 2012. godine, koji je bio važeći u momentu zaključenja ugovora o hipoteci. Navedena verzija zakona u članu 23. stav 1. propisivala je da rezidenti - pravna lica mogu nerezidentima odobravati finansijske zajmove pod uslovom da je nerezident - dužnik po kreditnom poslu u većinskom vlasništvu rezidenta. Stavom 2. je dalje propisano da pod uslovom iz stava 1. ovog člana rezidenti - pravna lica mogu davati i jemstva i druga sredstva obezbeđenja po kreditnim poslovima između dva nerezidenta u inostranstvu. Za poslove koji se ne smatraju kreditnim, rezidenti (pravna lica) mogu davati jemstvo nerezidentima po osnovu spoljnotrgovinskog prometa robe i usluga i izvođenja investicionih radova u Republici Srbiji (garancijski poslovi), što je predviđeno odredbom člana 26. stav 4. Zakona o deviznom poslovanju.

Iz citiranih zakonskih odredbi proizlazi da je davanje obezbeđenja rezidenta, uključujući i hipoteku, po poslovima između dva nerezidenta dozvoljeno uz ispunjenje dva kumulativna uslova: da se obezbeđenje daje povodom kreditnih poslova između dva nerezidenta u inostranstvu i da je nerezident (dužnik po kreditnom poslu) u većinskom vlasništvu rezidenta. Davanje obezbeđenja rezidenta za poslove između nerezidenata van propisanih uslova, vodi ništavosti pravnog posla, jer navedeni Zakon predstavlja normativni okvir za preduzimanje pravnih poslova rezidenata sa inostranstvom, te sve što je van tog okvira, ne može se smatrati pravno valjanim.

Materijalno pravni zaključak nižestepenih sudova suprotan je navedenom tumačenju relevantnih zakonskih odredbi, budući da su nižestepeni sudovi stali na stanovište da je pobijani pravni posao punovažan zato što nije obuhvaćen propisanim uslovima za njegovo zaključenje iz člana 23. Zakona o deviznom poslovanju. Nižestepeni sudovi konstatuju da pobijani ugovor o hipoteci nije zaključen radi obezbeđenja kreditnog posla, niti sam predstavlja kreditni posao sa inostranstvom u smislu člana 2. tačka 21 Zakona o deviznom poslovanju, pa otuda zaključuju da je dozvoljeno davanje obezbeđenja rezidenta po poslovima između nerezidenata.

Međutim, ovakav zaključak se ne može prihvatiti kao pravilan, jer je izostalo ciljno i sistemsko tumačenje relevantnih zakonskih odredbi. Sagledavanje krajnjih efekata predmetnih poslova od suštinskog je značaja imajući u vidu da bi kroz formu obezbeđenja potraživanja, a mimo Zakona o deviznom poslovanju, došlo do oticanja kapitala, što bi moglo da izazove poremećaj platnog bilansa i finansijsku nestabilnost. Upravo se iz navedenih razloga ne može prihvatiti stav nižestepenih sudova da u konkretnoj situaciji dozvoljeno sve što nije izričito zabranjeno, jer se odredbe Zakona o deviznom poslovanju moraju tumačiti u drugom pravcu – dozvoljeno je samo ono što je propisano zakonom, a zakon propisuje da rezident može dati obezbeđenje (dakle i hipoteku) po poslu između nerezidenata samo ukoliko se radi o kreditnom poslu, i ukoliko je rezident većinski vlasnik nerezidenta, dužnika iz osnovnog posla. Kako u konkretnom slučaju tokom prvostepenog postupka nije bilo sporno da prvotuženi (rezident, hipotekarni dužnik) u momentu zaključenja ugovora o hipoteci nije bio većinski vlasnik trećetuženog, niti je imao druga upravljačka prava, to onda nisu bili ispunjeni uslovi za njegovo zaključenje. Štaviše, nižestepeni sudovi ocenjuju da osnovni pravni posao povodom kog je data hipoteke ne spada u kreditne poslove u smislu odredbe člana 2. tačka 21. Zakona o deviznom poslovanju, ali i pored toga zaključuju da je prvotuženi mogao zasnovati hipoteku u korist drugotuženog kao nerezidenta, iako su druga sredstva obezbeđenja uključujući i hipoteku, predviđena isključivo za kreditne poslove, odakle proizlazi kontradiktornost zauzetog stanovišta nižestepenih sudova. Za poslove koji ne spadaju u kreditne poslove, domaće pravno lice može dati samo jemstvo kao sredstvo obezbeđenja, i to samo po poslu uvoza robe i usluge drugog rezidenta, kao i nerezidentu koji izvodi investicione radove u Republici, što ovde nije slučaj. Dakle, hipoteku rezident može dati samo povodom kreditnog posla između dva nerezidenta, i to ako je dužnik - nerezident u njegovom većinskom vlasništvu, koji uslovi nisu bili ispunjeni prilikom zaključenja ugovora o hipoteci od 30.09.2013. godine, zbog čega je isti suprotan citiranim imperativnim propisima i javnom poretku.

Zauzimanje suprotnog stanovišta značilo bi da domaća pravna lica mogu slobodno da daju obezbeđenja po poslovima između nerezidenata koji se ne smatraju kreditnim, bez ikakve kontrole Narodne banke Srbije, što bi u krajnjoj liniji dovelo do nekontrolisanog oticanja novčanog kapitala, ali i potencijalnog sticanja prava svojine na nepokretnostima od strane nerezidenata (u slučaju aktiviranja hipoteke) mimo zakonom utvrđenih uslova. U tom smislu neophodno je sistemski tumačiti norme zakona kojima je regulisano plaćanje i davanje obezbeđenja između rezidenata i nerezidenata, i dovesti ih u vezu sa drugim propisima koji regulišu prava nerezidenata na nepokretnostima (na šta se odnosi hipoteka), pa se iz toga može zaključiti da je restriktivna primena Zakona o deviznom poslovanju (dozvoljeno je samo ono što je propisano) u duhu zaštite javnog poretka.

Vrhovni kasacioni sud takođe ističe da činjenica da je povodom osnovnog pravnog posla (ugovor o ustupanju udela uz naknadu) zaključeno sudsko poravnanje pred domaćim sudom, ne znači da je došlo do novacije osnovnog pravnog posla koji je svakako zaključen između nerezidenata. Takođe, bez uticaja je činjenica što se osnovnim ugovorom prometuje udelom domaćeg pravnog lica, jer će se sva plaćanja po tom ugovoru vršiti drugotuženom kao stranom pravnom licu, što znači da će se imovinski efekti tog posla odraziti u inostranstvu, pa je u tom smislu neophodno primeniti Zakon o deviznom poslovanju radi ocene ispunjenosti uslova za zaključenje potonjeg pravnog posla davanja obezbeđenja.

Iz navedenih razloga, Vrhovni kasacioni sud je preinačio nižestepene odluke i usvojio tužbeni zahtev za utvrđenje ništavosti ugovora o hipoteci.

Kao posledica utvrđene ništavosti ugovora o hipoteci, sud je usvojio i tužbeni zahtev kojim se utvrđuje da je prestalo da postoji založno pravo na opterećenim nepokretnostima koje je zasnovano ništavim ugovorom, pa su tuženi obavezani da trpe brisanje hipoteke u skladu sa Zakonom o hipoteci.

Na osnovu odredbe člana 153, 154, 163. i 165. Zakona o parničnom postupku, tužiocu su dosuđeni troškovi prvostepenog postupka u ukupnom iznosu od 1.020.000,00 dinara, odnosno pojedinačno: iznos od 438.000,00 dinara na ime sastava 8 obrazloženih podnesaka, iznos od 112.500,00 dinara na ime prisustva na 2 održana ročišta, iznos od 79.500,00 dinara na ime prisustva na tri odložena ročišta i iznos od 390.000,00 dinara na ime sudske takse na tužbu.

Tužiocu nisu dosuđeni troškovi drugostepenog i revizijskog postupka, jer u žalbi i reviziji tužilac nije opredelio ove troškove po vrsti i visini, u smislu odredbe člana 163. stav 2. Zakona o parničnom postupku.

Vrhovni kasacioni sud je odbio zahteve prvotuženog i drugotuženog za naknadu troškova parničnog postupka, imajući u vidu da nisu uspeli u sporu.

Primenom odredbe člana 154. Zakona o parničnom postupku, Vrhovni kasacioni sud je odbio zahtev drugotuženog za naknadu troškova revizijskog postupka, jer troškovi nastali povodom odgovora na reviziju, ne spadaju u troškove koji su potrebni radi vođenja parnice.

Predsednik veća-sudija

Branko Stanić, s.r.

Za tačnost otpravka

Upravitelj pisarnice

Marina Antonić