Protiv pravnosnažne presude donete u drugom stepenu tužilac je blagovremeno izjavio reviziju zbog bitnih povreda odredaba parničnog postupka i pogrešne primene materijalnog prava.

Ispitujući pobijanu odluku primenom člana 408. ZPP („Sl. glasnik RS“ br. 72/11, 55/14 ... 18/20), Vrhovni kasacioni sud je ocenio da revizija tužioca nije osnovana.

U postupku nije učinjena bitna povreda odredaba parničnog postupka iz člana 374. stav 2. tačka 2. ZPP na koju revizijski sud pazi po službenoj dužnosti. Nema ni bitne povrede iz člana 374. stav 1. u vezi sa članom 8. ZPP na koju se ukazuje u reviziji, s obzirom da u postupku pred drugostepenim sudom odluka nije doneta posle održane rasprave pred tim sudom.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju u proleće 2012. godine započeta je izgradnja mosta na reci Pčinji u Trgovištu sa pristupnom saobraćajnicom, na osnovu ugovora o izvođenju radova broj 404-02-257/5/2011-21 od 15.11.2011. godine čije su ugovorne strane Republika Srbija - Ministarstvo ekonomije i regionalnog razvoja, kao naručilac radova, Republika Srbija - Opština Trgovište, kao korisnik radova i AD „Putevi“ Užice, kao izvođač radova. Opštinska uprava Opštine Trgovište je dana 22.12.2011. godine donela rešenje o građevinskoj dozvoli broj 351-3494 kojim je Opštini Trgovište izdalo građevinsku dozvolu za izgradnju mosta na reci Pčinji u Trgovištu i pristupne saobraćajnice za most. Izvođač radova, AD „Putevi“ Užice, je aprila meseca usled radova koje je izveo prilikom izgradnje prilaznog puta do mosta, kao i maja meseca 2012. godine prilikom izgradnje bankine prilaznog puta na novosagrađenom putu na reci Pčinji, na nepokretnosti tužioca uništio zasade i to 10 oraha, 16 šljiva i jednu trešnju, zemljište u površini od 344m2 koje se više ne može obrađivati i uništio i posekao orahova i šljivova stabla. Veštačenjem je utvrđena visina ukupne štete za uništene zasade oraha, šljiva i trešnje, za uništena orahova i šljivova stabla i za zemljište za spornu parcelu (u visini tržišne vrednosti po m2 ).

Tužbom u ovoj pravnoj stvari tužilac traži da se tužena kao potpisnik ugovora o izvrođenju radova od 15.11.2011. godine i kao krajnji korisnik drumskog mosta preko reke Pčinje sa pristupnim saobraćajnicama obaveže na naknadu materijalne štete, zbog uništenih zasada, zemljišta i uništene i posečene drvne mase na nepokretnosti tužioca prilikom izgradnje prilaznog puta do mosta i bankine prilaznog puta na novosagrađenom putu na reci Pčinji, u visini utvrđenoj veštačenjem.

Polazeći od ovako utvrđenog činjeničnog stanja prvostepeni sud je usvojio tužbeni zahtev primenom člana 154., 155. i 207. Zakona o obligacionim odnosima, uz zaključak da je tužena kao potpisnik ugovora o izvrođenju radova od 15.11.2011. godine i krajnji korisnik odgovorna za štetu koja je pričinjena na nepokretnosti tužioca pri izvođenju radova prilikom izgradnje prilaznog puta do mosta i bankine prilaznog puta na novosagrađenom putu na reci Pčinji.

Vrhovni kasacioni sud je ocenio da je pobijanom odlukom pravilno primenjeno materijalno pravo kada je preinačena prvostepena presuda i odbijen tužbeni zahtev, uz osnovan zaključak drugostepenog suda da u konkretnom slučaju na strani tužene nema odgovornosti za štetu prema tužiocu u smislu člana 154., 155. i 207. Zakona o obligacionim odnosima, pa time ni obaveze na naknadu štete koju tužilac potražuje.

Revizija tužioca neosnovano ukazuje da je pobijanom drugostepenom odlukom pogrešno primenjeno materijalno pravo.

Materijalna šteta prema odredbi člana 155 Zakona o obligacionim odnosima predstavlja umanjenje nečije imovine (obična šteta) i sprečavanje njenog povećanja (izmakla korist). Objektivna odgovornost za štetu regulisana je članom 154. stav 2. i 3. Zakona o obligacionim odnosima kojim je propisano da se za štetu od delatnosti od kojih potiče povećana opasnost šteta za okolinu odgovora bez obzira na krivicu, kao i da se bez obzira na krivicu odgovora i u drugim slučajevima predviđenim zakonom. Članom 173. Zakona o obligacionim odnosima propisano je da se smatra da šteta nastala u vezi sa opasnom delatnošću potiče od te delatnosti, izuzev ako se dokaže da ona nije bila uzrok štete, dok članom 174. istog zakona da za štetu od opasne delatnosti odgovara lice koje se njome bavi.

Prema članu 207. Zakona o obligacionim odnosima, naručilac i izvođač radova na nepokretnosti solidarno odgovaraju trećem licu za štetu koja mu nastane u vezi sa izvođenjem tih radova. Izvođenje građevinskih radova smatra se opasnom delatnošću, pa za štetu izazvanu izvođenjem građevinskih radova solidarna odgovornost naručioca i izvođača radova prema se zasniva na stvorenom riziku i na uzročnoj vezi između događaja u vezi sa izvođenjem radova (štetna radnja) i posledice tog događaja koji predstavlja štetu za treće lice u skladu sa članom 154. stav 2., 173 i 174 Zakona o obligacionim odnosima.

Imajući u vidu izneto, u konkretnom slučaju nema uslova za odgovornost tužene u smislu člana 207. u vezi člana 154. stav 2. i 3. i 155. Zakona o obligacionim odnosima, jer tužena nije izvođač ni naručilac radova na izgradnji prilaznog puta do mosta i bankine prilaznog puta na novosagrađenom putu na reci Pčinji kojima je prouzrokovana šteta tužiocu, niti je bilo kojom radnjom doprinela nastanku štete koja je za tužioca nastala (bilo neposredno preko svojih organa, bilo angažovanjem trećih lica). Upravo suprotno, prema činjeničnom utvrđenju materijalna šteta koju tužilac potružuje nastala je isključivo u vezi sa izvođenjem radova AD „Putevi“ Užice prilikom izgradnje prilaznog puta do mosta i bankine prilaznog puta na novosagrađenom putu na reci Pčinji, čiji naručilac Republika Srbija, pa se posledice tako izvedenih radova, koje predstavljaju štetu za tužioca, ne mogu pripisati u odgovornost tužene kao krajnjeg korisnika u smislu citiranih zakonskih odredaba.

S tim u vezi, na drugačiju odluku suda ne utiču ni navodi tužioca isticani u toku postupka i u reviziji kojima se ukazuje na postojanje uzročne veze između akata koje je donela i potpisala tužena kao krajnji korisnik drumskog mosta preko reke Pčinje sa pristupnim saobraćajnicama i štete koju tužilac u ovom postupku potražuje, jer uzrok štete koja je za tužioca nastala nije u aktima koje je donela i potpisala tužena kao krajnji korisnik, već u izvedenim radovima AD „Putevi“ Užice, čiji je naručilac Republika Srbija.

Kod takvog stanja, pobijanom presudom je preinačena prvostepena presuda i odlučeno odbijanjem tužbenog zahteva uz pravilnu primenu materijalnog prava, pa su navodi revizije neosnovani.

Prilikom odlučivanja Vrhovni kasacioni sud je imao u vidu citiranje člana 154 stav 1. Zakona o obligacionim odnosima u pobijanoj odluci, koji reguliše uslove za subjektivnu odgovornost za štetu, ali je isto bez uticaja jer su razlozi drugostepenog suda za odbijanje tužbenog zahteva pravilno zasnovani na primeni pravila o objektivnoj odgovornosti iz člana 207. u vezi člana 154. stav 2. i 3. istog Zakona.

Iz iznetih razloga, Vrhovni kasacioni sud je na osnovu člana 414. ZPP, odlučio kao u izreci.

Predsednik veća – sudija

Dobrila Strajina, s.r.

Za tačnost otpravka

Upravitelj pisarnice

Marina Antonić