U postupku donošenja pobijane presude nema bitne povrede iz člana 374. stav 2. tačka 2. ZPP, na koju ovaj sud pazi po službenoj dužnosti. Nema ni drugih bitnih povreda odredaba parničnog postupka iz odredbe člana 374. stav 1. učinjenih u postupku pred drugostepenim sudom koje bi mogle predstavljati dozvoljeni revizijski razlog.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju, tužilac je nasleđem iz oca stekao parcele broj .., .. i .. koje su nastale parcelacijom ranije postojećih parcela u cilju formiranja manjih i njihove prodaje. Novoformirane parcele navedenih oznaka korišćene su kao zemljani put koji služio prilasku drugim parcelama. U međuvremenu su ove parcele delom pretvorene u javne saobraćajnice sa izgrađenom infrastrukturom. U sastav ulica srazmerno tužiočevom suvlasničkom udelu i površini parcela faktički privedenih nameni ušlo je 217 m2 parcele .., 1040 m2 parcele .. i 1629 m2 parcele .. odnosno ukupno 2.886 m2. Ovakvo faktičko stanje odgovora planu generalne regulacije naseljenog mesta Veterenik („Službeni list Grada Novog Sada“, broj 27/15, 14/17 i 55/18), prema kom su sporne parcele namenjene za javnu saobraćajnu površinu. U odnosu na novoformirane parcele navedenih oznaka tužilac je i dalje upisan kao suvlasnik i to sa 1986/2389 dela na parceli .. i sa 19452/39504 delova na parcelama .. i .., sve u KO Veternik. Ove parcele se prema katastarskoj evidenciji vode kao njive. Tržišna vrednost zemljišta spornog reona iznosi 5.655,20 dinara po m2.

Na ovako utvrđeno činjenično stanje, nižestepeni sudovi su pravilno primenili materijalno pravo kada su usvojili tužbeni zahtev u celosti, a navodima revizije pravilnost primene materijalnog prava se ne dovodi u sumnju.

Pravo na imovinu je jedno od osnovnih ljudskih prava zaštićenih ustavno- pravnim normama i normama međunarodnih konvencija, čiji je Republika Srbija potpisnik. Ustavom Republike Srbije u članu 58. zajemčeno je mirno uživanje svojine i drugih imovinskih prava stečenih na osnovu zakona i predviđeno da pravo svojine može biti oduzeto ili ograničeno samo u javnom interesu utvrđenom na osnovu zakona, uz naknadu koja ne može biti niža od tržišne. Zakonom se može ograničiti način korišćenja imovine, a oduzimanje ili ograničenje imovine radi naplate poreza i drugih dažbina ili kazni, dozvoljeno je samo u skladu sa zakonom.

Protokolom broj 1, uz Evropsku konvenciju za zaštitu ljudskih prava i osnovnih sloboda, u članu 1. garantuje se zaštita imovine i propisano je da svako fizičko i pravno lice ima pravo na neometano uživanje svoje imovine, da niko ne može biti lišen svoje imovine osim u javnom interesu i pod uslovima predviđenim zakonom i opštim načelima međunarodnog prava. Ove odredbe, međutim, ni na koji način ne utiču na pravo države da primenjuje zakone koje smatra potrebnim da bi regulisala korišćenje imovine u skladu sa opštim interesima.

Ustavne odredbe i Konvencijsko pravo ukazuju na obavezu isplate razumne naknade za oduzetu imovinu, po tržišnim cenama u vreme presuđenja, koja je pobijanom presudom i utvrđena.

Rešenje o eksproprijaciji i određivanju naknade za eksproprisanu imovinu nikada nije doneto, a sama činjenica da su planom detaljne regulacije sporne parcele određene za ulicu ukazuju na to da su iste postale javno dobro u opštoj upotrebi u javnoj svojini jedinice lokalne samouprave zbog čega se radi o takozvanoj faktičkoj eksproprijaciji jer je tuženi zemljište svojim planskim aktima i saglašavanjem sa faktičkim radnjama na terenu priveo odgovarajućoj nameni - ulici u naseljenom mestu, zbog čega tužiocu pripada potraživana naknada koja je suprotno revizijskim navodima pravilno utvrđena. Zbog toga, kako se neosnovano navodi u reviziji, nije od uticaja ko je izvršio faktičke radnje na terenu, jer su predmetne parcele i u prirodi javno građevinsko zemljište privedeno urbanističkoj nameni u utvrđenoj površini za koju je tužiocu pravilno i dosuđena naknada. Tuženi tokom postupka nije sporio da su navedene parcele predviđene za javnu površinu, odnosno ulicu i da se kao takve i koriste, niti je sporio da su izvršene faktičke radnje na terenu, da su parcele delimično opremljene infrastrukturom i da ih nesmetano koristi neograničen broj lica za javni saobraćaj, a tuženi, suprotno navodima revizije, nije dokazao da to nije bila potreba lokalne samouprave, niti da to nije bio javni i opšti interes. Neosnovani su navodi revizije tuženog da tužilac i dalje ostvaruje svoje pravo, jer sporne parcele, nastale preparcelacijom, predstavljaju ulicu i po planskim aktima i faktički na terenu, te tužiocu shodno članu 58. Ustava Republike Srbije kome je pravo svojine ograničeno u javnom interesu utvrđenom na osnovu zakona, pripada naknada koja ne može biti niža od tržišne, što mu je u konkretnom slučaju i dosuđeno. S obzirom na navedeno nisu osnovani navodi revizije o pogrešnoj primeni materijalnog prava.

Navodima revizije ponavljaju se žalbeni navodi, pre svega u vezi činjenice o subjektu, načinu i vremenu faktičkog deposediranja tužioca, koji su suprotno revizijskim navodima pravilno ocenjeni od strane Apelacionog suda, te ih ovaj sud neće detaljno obrazlagati, shodno članu 414. stav 2. ZPP. Ostalim navodima revizije tuženog osporava se pravilnost utvrđenog činjeničnog stanja iz kojih razloga se revizija ne može izjaviti, pa oni ne mogu biti predmet razmatranja revizijskog suda.

Na osnovu izloženog, Vrhovni kasacioni sud je primenom člana 414. stav 1. ZPP, odlučio kao u izreci presude.

Predsednik veća - sudija

Jasminka Stanojević, s.r.

Za tačnost otpravka

Upravitelj pisarnice

Marina Antonić