.jpg "Sudska praksa")
Republika Srbija
VRHOVNI KASACIONI SUD
Rev 342/2017
29.03.2018. godina
Beograd
U IME NARODA
Vrhovni kasacioni sud, u veću sastavljenom od sudija: Vesne Popović, predsednika veća, Lidije Đukić i Božidara Vujičića, članova veća, u parnici tužilje AA iz ... – ..., čiji je punomoćnik Milomir Petrović, advokat iz ..., protiv tuženih BB iz ... i VV- ..., čiji je zajednički punomoćnik Stanoje Filipović, advokat iz ..., radi proglašenja izvršenja nedopuštenim, odlučujući o reviziji tužilje izjavljenoj protiv presude Apelacionog suda u Novom Sadu Gž 1413/16 od 04.10.2016. godine, u sednici održanoj 29.03.2018. godine, doneo je
P R E S U D U
ODBIJA SE kao neosnovana revizija tužilje izjavljena protiv presude Apelacionog suda u Novom Sadu Gž 1413/16 od 04.10.2016. godine.
O b r a z l o ž e nj e
Presudom Osnovnog suda u Loznici P 325/14 od 09.02.2016. godine, stavom prvim izreke, utvrđeno je prema tuženima da je nedopustivo izvršenje nad ¼ nove štale izgrađene na k.p. br. ... i ... u KO ..., čiji je vlasnik tužilja AA iz ... – ..., a koje izvršenje je dozvoljeno rešenjem Opštinskog suda u Loznici I 638/08 od 05.05.2008. godine i koje se sada sprovodi u predmetu Osnovnog suda u Loznici I 2199/10, što su tuženi dužni priznati i trpeti da se izvršenje nad navedenim suvlasničkim delom tužilje ne može sprovesti. Stavom drugim izreke, obavezani su tuženi da tužilji na ime naknade troškova postupka solidarno plate 72.300,00 dinara u roku od 15 dana od prijema pismenog otpravka presude, a sa viškom zahteva za naknadu troškova postupka od dosuđenih 72.300,00 dinara do traženih 73.500,00 dinara zahtev je odbijen kao neosnovan.
Presudom Apelacionog suda u Novom Sadu Gž 1413/16 od 04.10.2016. godine, žalba tuženih je usvojena, pa je presuda Osnovnog suda u Loznici P 325/14 od 09.02.2016. godine preinačena tako što je odbijen tužbeni zahtev tužilje kojim je tražila da se utvrdi da je nedopustivo izvršenje nad ¼ dela nove štale izgrađene na k.p. br. ... i ... KO ..., čiji je vlasnik tužilja, a koje izvršenje je dozvoljeno rešenjem Opštinskog suda u Loznici I 634/08 od 05.05.2008. godine i koje se sprovodi u predmetu Osnovnog suda u Loznici I 2199/2010, što su tuženi dužni priznati i trpeti da se izvršenje nad navedenim suvlasničkim delom tužilje ne može sprovesti, kao i da se obavežu tuženi da tužilji naknade troškove postupka, a obavezana je tužilja da tuženima na ime troškova prvostepenog postupka plati 57.950,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od 09.02.2016. godine.
Protiv pravnosnažne presude donete u drugom stepenu tužilja je izjavila reviziju zbog pogrešne primene materijalnog prava.
Ispitujući pobijanu presudu na osnovu člana 408. u vezi sa članom 403. stav 2. tačka 2. Zakona o parničnom postupku – ZPP (''Službeni glasnik RS'' br.72/11 i 55/14), na čiju primenu upućuje član 506. stav 2. istog zakona, Vrhovni kasacioni sud je našao da revizija tužilje nije osnovana.
U postupku nije učinjena bitna povreda odredaba parničnog postupka iz člana 374. stav 2. tačka 2. Zakona o parničnom postupku, na koju revizijski sud pazi po službenoj dužnosti.
Prema utvrđenom činjeničnom stanju, suprug tužilje, sada pok. GG je sa tuženima kao izvođačima radova zaključio 26.01.2006. godine ugovor o izgradnji štale na porodičnom imanju. Kako naručilac radova nije izmirio obaveze, tuženi su pokrenuli parnicu u kojoj je usvojen njihov tužbeni zahtev pravnosnažnom presudom Opštinskog suda u Loznici od 24.11.2006. godine, kojom je utvrđeno da je osnovano potraživanje ovde tuženih. Potom su tuženi, radi prinudne naplate potraživanja koje je utvrđeno pravnosnažnom presudom, kao izvršni poverioci pokrenuli izvršni postupak i u postupku izvršenja pravnosnažne presude, rešenjem Osnovnog suda u Loznici I 2199/10 od 15.03.2012. godine, sporna štala je pripala tuženima. Pravnosnažnom presudom na osnovu priznanja Opštinskog suda u Loznici od 04.12.2008. godine, utvrđeno je da je tužilja vlasnik ¼ dela sporne štale, što su tuženi DD i ĐĐ, tužiljini sin i ćerka dužni trpeti da se na osnovu ove presude tužilja upiše kao vlasnik ¼ dela navedene štale.
Polazeći od ovako utvrđenog činjeničnog stanja, drugostepeni sud je pravilno odlučio kada je preinačio prvostepenu presudu i odbio tužbeni zahtev kojim je tužilja tražila da se utvrdi da je nedopušteno izvršenje na ¼ dela nove štale.
Član 50. stav 1. Zakona o izvršenju i obezbeđenju („Službeni glasnik RS“ br. 31/2011...139/2014), koji se primenjivao u izvršnom postupku, propisuje da lice koje tvrdi da u pogledu predmeta izvršenja ima pravo koje sprečava izvršenje, može sve do okončanja izvršnog postupka da izjavi prigovor sudiji, kojim traži da se izvršenje na tom predmetu proglasi nedopuštenim. Ako izvršitelj sprovodi izvršenje, sudija prigovor dostavlja i njemu, a stavom 4. istog člana propisano je da sudija može tokom celog postupka treće lice, čije pravo oceni verovatnim, ako je izvršni poverilac osporio ili se o njemu nije izjasnio, rešenjem da uputi da u roku od 15 dana od dana dostavljanja rešenja protiv izvršnog poverioca, pokrene parnični postupak radi proglašenja da je izvršenje na tom predmetu nedopušteno.
Porodični zakon („Službeni glasnik RS“ br. 18/05) u članu 187. stav 1. propisuje da za obaveze preuzete radi podmirenja potreba zajedničkog života u braku, kao i za obaveze koje po zakonu terete oba supružnika, odgovaraju supružnici solidarno svojom zajedničkom i posebnom imovinom.
U konkretnom slučaju u toku trajanja braka tužilje i njenog supruga GG, zaključen je ugovor o izgradnji štale na porodičnom imanju, sa tuženima kao izvođačima radova i štala je izgrađena. Pravnosnažnom presudom na osnovu priznanja od 04.12.2008. godine, utvrđeno je da je tužilja suvlasnik u delu od ¼ na ovom objektu, po osnovu svog doprinosa u sticanju zajedničke imovine sa pok. suprugom GG. Kako suprug tužilje nije ispunio ugovornu obavezu prema tuženima u vezi plaćanja troškova za izgradnju štale, tuženi su na osnovu pravnosnažne presude od 24.11.2006. godine ishodovali u izvršnom postupku prinudnu naplatu potraživanja, tako što im je na osnovu sudskog rešenja sporna nepokretnost predata u svojinu.
Po oceni Vrhovnog kasacionog suda, kako je sporna nepokretnost sagrađena za vreme trajanja braka između tužilje i njenog pok. supruga, te kako suprug tužilje nije platio tuženima troškove izgradnje ovog objekta, u tom slučaju za obaveze koje jedan supružnik ima prema trećim licima odgovaraju supružnici solidarno u smislu citirane odredbe člana 187. stav 1. Porodičnog zakona. Bez obzira što je kasnijom presudom izvršena deoba zajedničke imovine, na osnovu koje je tužilja postala suvlasnik u delu od ¼ sporne nepokretnosti, ove činjenice nisu od značaja za odgovornost supružnika za zajedničku obavezu koja je nastala prema tuženima na osnovu zaključenog ugovora u vreme trajanja braka. To dalje znači da je neosnovano pozivanje tužilje da kao suvlasnik na ¼ dela predmeta izvršenja ima pravo koje sprečava izvršenje, jer za neispunjene obaveze iz ugovora o izgradnji sporne nepokretnosti odgovaraju oba supružnika. Kako tužilja nema pravo koje sprečava izvršenje u pogledu predmeta izvršenja, neosnovan je njen zahtev za proglašenje da je izvršenje nedopušteno.
Stoga su neosnovani revizijski navodi da je pobijanom presudom pogrešno primenjeno materijalno pravo.
Iz navedenih razloga, Vrhovni kasacioni sud je odlučio kao u izreci na osnovu člana 414. stav 1. ZPP.
Predsednik veća - sudija
Vesna Popović,s.r.
Za tačnost otpravka
Upravitelj pisarnice
Marina Antonić
