Rešenjem Vrhovnog kasacionog suda Rev1 1/2017 od 24.05.2017. godine, ukinuta je presuda Okružnog suda u Subotici Gž 287/08 od 07.10.2009. godine, u delu stava prvog kojim je odbijen tužbeni zahtev, u stavu drugom i trećem izreke i predmet ustupljen Apelacionom sudu u Novom Sadu na odlučivanje u tom delu.

Presudom Apelacionog suda u Novom Sadu Gž 2791/17 od 09.03.2018. godine, žalba je delimično usvojena a delimično odbijena, a presuda Opštinskog suda u Bačkoj Topoli P 96/07-32 od 05.11.2007. godine potvrđena u delu kojim je tuženi obavezan da tužiocu na ime naknade štete zbog izgubljene zarade za period od 01.08.2007. godine do 05.11.2007. godine, te na ime mesečne rente nakon 05.11.2007. godine pa ubuduće plaća mesečni iznos od 4.358,78 dinara, do 05-og u mesecu, a zaostale rate odjednom u roku od 15 dana, sa zakonskom zateznom kamatom od dospeća do isplate, kao i na ime izdataka za lečenje iznos od 3.465,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom počev od 12.02.1999. godine do isplate; ukinuta u delu o naknadi štete na ime ugradnje totalne proteze kuka i presuđeno tako što je obavezana tužena da tužiocu po tom osnovu isplati iznos od 5.100 DEM sa domicilnom kamatom počev od 12.02.1999. godine do isplate, sve u dinarskoj protivvrednosti po obračunskom kursu na dan isplate; preinačena u preostalom delu o kom nije pravnosnažno odlučeno presudom Okružnog suda u Subotici Gž 287/08 od 07.10.2009. godine, tako što je odbijen tužbeni zahtev na ime izgubljene zarade preko dosuđenog iznosa od 221.273,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom na iznos od 67.311,00 dinara, počev od 01.08.2007. godine do isplate, do iznosa od 2.704.473,71 dinar, sa zakonskom zateznom kamatom počev od 01.08.2007. godine do isplate, preko ukupno dosuđenog mesečnog iznosa izgubljene zarade, odnosno rente, za vremenski period od 01.08.2007. godine pa ubuduće, u visini od 5.551,78 dinara do 7.160,50 dinara, sa sporednim potraživanjem, te je određeno da svaka stranka snosi svoje parnične troškove i odbijeni zahtevi stranaka za naknadu troškova po pravnim lekovima.

Protiv pravnosnažne presude donete u drugom stepenu, tužilac je blagovremeno izjavio reviziju, u odbijajućem delu, iz svih zakonskih razloga.

Odlučujući o reviziji tužioca, u smislu odredbe člana 408. Zakona o parničnom postupku (''Službeni glasnik RS'' br.72/11...87/18), Vrhovni kasacioni sud je našao da revizija nije osnovana.

U sprovedenom postupku nije učinjena bitna povreda odredaba parničnog postupka iz člana 374. stav 2. tačka 2. Zakona o parničnom postupku, na koju revizijski sud pazi po službenoj dužnosti. Nisu osnovani navodi revizije o bitnoj povredi odredaba parničnog postupka iz člana 374. stav 1., u vezi člana 271. Zakona o parničnom postupku, učinjenoj u drugostepenom postupku. S tim u vezi, tužilac u reviziji ukazuje da drugostepeni sud nije pozvao sudskog veštaka da se izjasni o eventualnim primedbama na njegov nalaz, već je dozvolio izvođenje dokaza novim ekonomsko-finansijskim veštačenjem. Međutim, odredbom člana 271.stav 4. Zakona o parničnom postupku, propisano je da ako se na ročištu ne usaglase nalazi i stručna mišljenja veštaka, odnosno ako sud smatra da bitne činjenice nisu dovoljno raspravljene, sud će da odredi novo veštačenje koje će da poveri drugom veštaku i o tome će da obavesti stranke. U ovom slučaju, iz stanja u predmetu sledi da su se parnične stranke na raspravi pred drugostepenim sudom održanoj dana 07.11.2017. godine, nakon što je sudija izvestilac izložio stanje u predmetu, saglasile da je neophodno novo veštačenje od strane sudskog veštaka ekonomsko-finansijske struke i ostavile sudu na ocenu kom će veštaku da poveri veštačenje. Na raspravi pred drugostepenim sudom održanoj dana 09.03.2018. godine na kojoj je pročitan pismeni nalaz i mišljenje sudskog veštaka dr Miodraga Spasojevića od 08.02.2018. godine, punomoćnik tužioca se izjasnio da nema pitanja niti primedbe na taj nalaz. Pošto je nalaz gore navedenog veštaka jasan, potpun i nije protivrečan sam sa sobom ili sa utvrđenim okolnostima, sledi da je drugostepeni sud pravilno, na tom nalazu zasnovao svoju odluku.

Navodima revizije o tome da je izreka drugostepene presude nerazumljiva i u suprotnosti sa ranije donetim presudama, revident ukazuje na bitnu povredu odredaba parničnog postupka propisanu odredbom člana 374. stav 2. tačka 12. Zakona o parničnom postupku, a to nije razlog zbog kog revizija može da se izjavi, shodno odredbi člana 407. stav 1. istog Zakona.

Prema činjeničnom stanju utvrđenom pred drugostepenim sudom pred kojim je otvorena rasprava, u smislu odredbe člana 383.stav 3. Zakona o parničnom postupku, sledi da je tužilac povređen dana ...1990. godine, u ..., na auto-putu Novi Sad – Beograd. Tom prilikom došlo je do saobraćajnog udesa za koji je, u krivičnom postupku koji je vođen povodom tog događaja, oglašen krivim osiguranik tuženog, VV, jer je nakon saobraćajnog udesa sa drugim vozilom, svoje vozilo neobezbeđeno i potpuno neosvetljeno ostavio na kolovozu, na koje je, usled nemogućnosti da ga zaobiđe, naleteo tužilac svojim vozilom i od siline udarca sleteo sa puta. Vozilo kojim je upravljao tužilac je bilo vlasništvo GG koji je u momentu udesa sedeo na mestu suvozača i koji je, usled povreda zadobijenih u toj saobraćajnoj nezgodi, preminuo. Tužilac je u tom udesu zadobio teške telesne povrede u vidu preloma desnog kuka, sedmog i osmog rebra, zbog čega je trpeo fizičke bolove i strah, a kao trajna posledica zadobijene povrede kod tužioca je nastupila naruženost i umanjenje životne aktivnosti od 50%. Za pretrpljenu nematerijalnu štetu tužiocu je, pravnosnažnom delimičnom presudom, priznata naknada. U posebnoj parnici supruzi i deci sada pok. GG, dosuđena je naknada nematerijalne i materijalne štete. Tužilac je po zanimanju elektroinstalater, a taj posao obavljao je kao privatnik. U momentu nezgode imao je 41 godinu života, a zbog gubitka radne sposobnosti, odjavio je radnju dana 19.09.1994. godine, pa je rešenjem Republičkog fonda za penzijsko i invalidsko osiguranje ostvario pravo na invalidsku penziju počev od 20.09.1994. godine, po osnovu povrede na radu. Da nije povređen, tužilac bi pravo na starosnu penziju ostvario tek 2014. godine. U periodu od povređivanja, odnosno od 01.01.1991. godine do 01.07.1993. godine tužiocu je isplaćivana naknada za bolovanje, dok mu u periodu od jula 1993. godine do priznavanja prava na penziju ta naknada nije isplaćivana. Suma osiguranja na dan štete, 23.12.1990. godine, iznosila je 1.000.000,00 tada važećih dinara. Veštačenjem je utvrđeno da na ime razlike zarade koju bi tužilac ostvario i iznosa naknade bolovanja u periodu od 01.01.1993. godine do 30.06.1993. godine, potraživanje tužioca iznosi 46.774,49 dinara, dok tužiocu na ime razlike pripadajuće zarade i primljenih iznosa nakon sticanja prava na invalidsku penziju u periodu od 11.07.1994. godine do 31.07.2007. godine, pripada iznos od 100.485,62 dinara, nakon umanjenja za isplaćene iznose izgubljene zarade od strane tuženog po presudi Gž 287/08 od 07.10.2009. godine. Po osnovu mesečne rente za budući period počev od 01.08.2007. godine do 20.10.2014. godine (kada je tužilac napunio 65 godina života), tužiocu pripada iznos od 5.551,78 dinara, a svi navedeni iznosi su u celosti plativi sumom osiguranja važećom na dan štete imajući u vidu celokupnu štetu, kako isplaćenu tako i pripadajuću, svim licima koja su oštećena u predmetnom saobraćajnom udesu.

Drugostepeni sud je preinačio presudu Opštinskog suda u Bačkoj Topoli P 96/07-32 od 05.11.2007. godine, u delu o kom nije pravnosnažno odlučeno presudom Okružnog suda u Subotici Gž 287/08 od 07.10.2009. godine, tako što je odbio tužbeni zahtev tužioca na ime izgubljene zarade, preko dosuđenog iznosa od 221.273,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom na iznos od 67.311,00 dinara, počev od 01.08.2007. godine do isplate, do iznosa od 2.704.473,71 dinar, sa zakonskom zateznom kamatom počev od 01.08.2007. godine do isplate, preko ukupno dosuđenog mesečnog iznosa izgubljene zarade, odnosno rente za vremenski period od 01.08.2007. godine pa ubuduće, u visini od 5.551,78 dinara do 7.160,50 dinara, sa sporednim potraživanjem, u smislu odredbe člana 940.i 941. Zakona o obligacionim odnosima, te člana 93.stav 1.i 2. Zakona o osiguranju imovine i lica (''Službeni list SFRJ'' br. 17/80 ... 82/90) koji je bio na snazi u vreme štetnog događaja, jer je veštačenjem utvrdio da tužiocu, na ime dospele štete na ime izgubljene zarade za vremenski period od 01.01.1991. godine do 31.07.2007. godine, za koji on potražuje iznos od ukupno 2.704.473,71 dinar, sa zakonskom zateznom kamatom, počev od 01.08.2007. godine do isplate, pripada iznos od 150.361,53 dinara (49.875,91 dinar + 100.485,62 dinara). Po tom osnovu, tužiocu je delom presude Okružnog suda u Subotici Gž 287/08 od 07.10.2009. godine, koji nije ukinut rešenjem Vrhovnog kasacionog suda Rev1 1/2017 od 24.05.2017. godine, dosuđen iznos glavnice od 221.273,00 dinara, sa sporednim potraživanjima, što je više od pripadajućeg iznosa, pa je, po mišljenju drugostepenog suda, prvostepenu presudu u preostalom delu u pogledu tog tužbenog zahteva tužioca valjalo preinačiti i tužbeni zahtev tužioca odbiti. Vezano za zahtev za isplatu rente počev od 01.08.2007. godine pa ubuduće, drugostepeni sud je našao da tužiocu, u smislu odredbe člana 185, 188 i 189. Zakona o obligacionim odnosima, do dana donošenja prvostepene presude, pripada, po osnovu dospele štete, mesečni iznos od 5.551,78 dinara, a nakon toga, pa ubuduće, po osnovu rente isti mesečni iznos. Kako je tužiocu, po tom osnovu, presudom Okružnog suda u Subotici Gž 287/08 od 07.10.2009. godine, dosuđen mesečni iznos od 1.193,00 dinara, drugostepenom presudom je tužiocu dosuđena razlika od 4.358,78 dinara, a u preostalom delu je njegov tužbeni zahtev odbijen. Pravilno je drugostepeni sud primenio materijalno pravo kada je, odbijajućim delom svoje presude, odbio tužbeni zahtev tužioca u preostalom delu o kom nije pravnosnažno odlučeno presudom Okružnog suda u Subotici Gž 287/08 od 07.10.2009. godine, na gore opisani način. Odredbom člana 189. stav 1.Zakona o obligacionim odnosima, propisano je da oštećenik ima pravo kako na naknadu obične štete, tako i na naknadu izmakle koristi. Pri oceni visine izmakle koristi, uzima se u obzir dobitak koji se mogao osnovano očekivati, prema redovnom toku stvari ili prema posebnim okolnostima, a čije je ostvarenje sprečeno štetnikovom radnjom ili propuštanjem, shodno stavu 3. te odredbe Zakona. Sud će, uzimajući u obzir i okolnosti koje su nastupile posle prouzrokovanja štete, dosuditi naknadu u iznosu koji je potreban da se oštećenikova materijalna situacija dovede u ono stanje u kom bi se nalazila da nije bilo štetne radnje ili propuštanja, shodno odredbi člana 190. Zakona o obligacionim odnosima. Pošto je izvedenim dokazima utvrđeno je da izgubljena zarada tužioca u periodu od 01.01.1991. godine do 31.07.2007. godine, koji je predmet ovog spora, iznosi 150.361,53 dinara i da tužiocu, zbog telesne povrede, pripada pravo na rentu, shodno odredbi člana 188.stav 2. Zakona o obligacionim odnosima, u iznosu od 5.551,78 dinara, drugostepeni sud je pravilno odbio tužbeni zahtev tužioca preko tih a do iznosa priznatih presudom Opštinskog suda u Bačkoj Topoli P 96/07-32 od 05.11.2007. godine. Neosnovani su navodi revizije da je drugostepeni sud pogrešno primenio materijalno pravo kada je zaključio da je tužiocu presudom Okružnog suda u Subotici Gž 287/08 od 07.10 2009.godine, priznat viši iznos od pripadajućeg na ime naknade štete zbog izgubljene zarade za period od 01.01.1991.godine do 31.07.2007.godine. Suprotno tome, veštačenjem je utvrđen iznos za koji je tužilac oštećen, a osnovno pravilo odštetnog prava je da nadoknada štete ne može da iznosi više nego što iznosi šteta. Pošto je tužiocu naknada, gore navedenom presudom, priznata u iznosu koji je viši od iznosa za koji je oštećen, sledi da je pravilnom primenom materijalnog prava drugostepeni sud odbio tužbeni zahtev tužioca, po gore navednom osnovu. Na osnovu izloženog, revizija tužioca je odbijena kao neosnovana i odlučeno kao u stavu prvom izreke ove presude, u smislu odredbe člana 414. stav 1.Zakona o parničnom postupku. Troškovi postupka po reviziji tužiocu ne pripadaju, jer on u tom postupku nije uspeo, pa je odluka kao u stavu drugom izreke ove presude doneta u smislu odredbe člana 165. stav 1. Zakona o parničnom postupku.

Predsednik veća – sudija

Vesna Popović,s.r.

Za tačnost otpravka

Upravitelj pisarnice

Marina Antonić