Drugim stavom izreke prvostepena presuda je ukinuta u prvom i trećem stavu izreke i u tom delu predmet je vraćen prvostepenom sudu na ponovno suđenje.

Protiv pravosnažne presude donete u drugom stepenu tužioci su shodno članu 403. stav 2. ZPP izjavili reviziju zbog pogrešne primene materijalnog prava.

Vrhovni sud je ispitao pravilnost pobijane presude primenom člana 408. ZPP („Službeni glasnik RS“ broj 72/11 sa izmenama i dopunama), pa je našao da revizija nije osnovana.

U postupku nije učinjena bitna povreda odredaba parničnog postupka iz člana 374. stav 2. tačka 2. ZPP, na koju revizijski sud pazi po službenoj dužnosti.

Prema utvrđenom činjeničnm stanju, do donošenja rešenja o otkazu ugovora o radu i aneksa usled tehnoloških i organizacionih promena, tužioci su kod tuženog bili u radnom odnosu na neodređeno vreme. Članovima 6,7, 8. i 9. Aneksa ugovora o radu predviđeno je šta čini zaradu zaposlenog, iz čega se ista sastoji, regulisani su pravo na osnovnu zaradu i njena visina u neto iznosima po radnom času bez poreza i doprinosa, način utvrđivanja dela zarade zaposlenog za radni učinak, te mogućnost umanjenja, odnosno uvećanja osnovne zarade na osnovu radnog učinka. U parnici pokrenutoj od strane tužioca AA protiv tuženog poslodavca, pravosnažnom presudom Osnovnog suda u Bujanovcu P1 167/15 od 22.03.2017. godine utvrđena je ništavost odredbe člana 8. aneksa ugovora o radu kojom se utvrđuju manja prava zaposlenog od prava predviđenih posebnim kolektivnim ugovorom za delatnost poljoprivrede, prehrambene, duvanske industrije i vodoprivrede Srbije broj 1100-00- 121/2011-02 od 23.02.2011. godine, a pravosnžanom presudom istog suda P1 155/15 od 15.04.2016. godine i P1 156/15 od 02.03.2016. godine usvojen je zahtev tužilaca DD, BB, VV i GG i obavezan je tuženi poslodavac na isplatu razlike zarade od isplaćene do pripadajuće za period od novembra 2012. godine do marta 2014. godine. Pozivajući se na pravosnažno utvrđenu ništavost člana 8. Aneksa ugovora o radu tužioci su tužbom u ovoj parnici tražili razliku između isplaćene i pripadajuće zarade shodno koeficijentima koji su im važili do zaključenja pomenutih aneksa ugovora o radu. Visina potraživanja utvrđena je na osnovu usaglašenog nalaza i mišljenja veštaka ekonomsko finansijske struke Stojadina Kostića i Milana Mitića, prema kome su tužioci precizirali svoj tužbeni zahtev. Preinačenjem tužbe tužioci su tražili utvrđenje ništavosti odredbe članova 29, 30, 31, 32, 33. i člana 85. stav 3. Kolektivnog ugovora tuženog broj 207. od oktobra 2012. godine.

Prvostepeni sud je usvojio zahtev tužilaca nalazeći da je član 8. Aneksa ugovora o radu zaključenih između tužilaca i tuženog poslodavca na osnovu Kolektivnog ugovora tuženog broj 207 od 15.10.2012. godine u suprotnosti sa Posebnim kolektivnim ugovorom za delatnost poljoprivrede, prehrambene, duvanske industrije i vodoprivrede Srbije broj 1100-00121/2011-02 od 23.02.2011. godine, koji se primenjivao od 03.03.2011. godine, saglasno čemu je tužbeni zahtev usvojio.

Drugostepeni sud je prvostepenu presudu preinačio i tužbeni zahtev odbio kao neosnovan sa obrazloženjem da zaposleni ima pravo na zaradu koja se utvrđuje opštim aktom, odnosno ugovorom o radu, da se osnovna zarada utvrđuje na osnovu uslova i vremena rada, dok se za poslove za koje je zaposleni zasnovao radni odnos uslovi rada utvrđuju Pravilnikom o organizaciji i sistematizaciji poslova shodno članu 24. Zakona o radu, a ukoliko su Posebnim kolektivnim ugovorom, koji obavezuje poslodavca, propisana veća prava za zaposlenog, poslodavac je dužan da odredbe svog opšteg akta uskladi sa istima. Međutim, u konkretnom slučaju ne može se primeniti Posebni kolektvini ugovor za delatnost poljoprivrede, prehrambene, duvanske industrije i vodoprivrede Srbije od 09.02.2011. godine, jer je isti bio u primeni do 02.03.2014. godine, a tužbeni zahtev se odnosi na period nakon prestanka njegove primene. Poslodavac je obavezan da odredbe svog opšteg akta usaglasi sa granskim kolektivnim ugovorom, kao obaveznim, ali samo za vreme njegovog važenja, a ne nakon njegovog prestanka, a kako je u primeni od 03.03.2014. godine do 11.05.2015. godine, na koji se odnosi potraživanje tužilaca, opšti akt tuženog kao poslodavca bio jedini u primeni, istaknuti tužbeni zahtev je neosnovan.

Po oceni Vrhovnog suda, drugostepeni sud je pravilno odlučio kada je tužbeni zahtev za isplatu razlike isplaćene do tražene zarade za period od 03.03.2014. godine do 11.05.2015. godine odbio kao neosnovan, jer je pravilno zaključio da se u konkretnom slučaju ne mogu primenjivati odredbe Posebnog kolektivnog ugovora za delatnost poljoprivrede, prehrambene, duvanske industrije i vodoprivrede Srbije od 09.02.2011. godine, imajući u vidu okolnost da se potraživanje tužilaca odnosi na period nakon prestanka važenja granskog kolektivnog ugovora.

Protivno revizijskim navodima, činjenica da je pravosnažnom sudskom presudom utvrđena ništavost člana 8. aneksa ugovora o radu, zaključenih između tužilaca i tuženih, bez uticaja je na pravilnost pobijane odluke, jer je nesaglasnot te ugovorne odredbe sa granskim kolektivnim ugovorom od značaja samo tokom trogodišnjeg perioda njegovog važenja koji je istakao dana 02.03.2014. godine, što potvrđuju i pravosnažne presude Osnovnog suda u Bujanovcu P1 155/15 od 15.04.2016. godine i P1 156/15 od 02.03.2016. godine, kojima su zahtevi tužilaca za isplatu razlike zarade usvojeni za period od novembra 2012. godine do 02.03.2014. godine.

Posebni kolektivni ugovor za poslodavca je obavezujući tokom svog važenja, u kom periodu opšti akti poslodavca ne smeju odstupati od odredbi granskog kolektivnog ugovra. Upravo zbog tog odstupanja tužbeni zahtev tužilaca u navedenim pravosnažnim presudama je usvojen i utvrđena je ništavost člana 8. njihovih aneksa, ali za usvajanje potraživanja od 03.03.2014. godine, pa nadalje, nije bilo osnova kako je to odlučeno pobijanim prvim stavom izreke drugostpene presude, zasnovane na pravilnoj primeni materijalnog prava.

Na osnovu izloženog, primenom člana 414. ZPP, odlučeno je kao u izreci.

Predsednik veća-sudija

Jelica Bojanić Kerkez,s.r.

Za tačnost otpravka

Zamenik upravitelja pisarnice

Milanka Ranković