U IME NARODA

Vrhovni kasacioni sud, u veću sastavljenom od sudija: Zvezdane Lutovac, predsednika veća, Dragane Marinković i Gordane Komnenić, članova veća, u parnici tužioca AA iz ..., čiji je punomoćnik Stefan Đorđević, advokat iz ..., protiv tužene Republike Srbije - Ministarstvo pravde - Uprava za izvršenje krivičnih sankcija, koju zastupa Državno pravobranilaštvo iz Beograda, odlučujući o reviziji tužioca izjavljenoj protiv presude Apelacionog suda u Beogradu Gž1 1881/20 od 15.10.2020. godine, u sednici održanoj 22.09.2021. godine, doneo je

P R E S U D U

ODBIJA SE kao neosnovana revizija tužioca, izjavljena protiv presude Apelacionog suda u Beogradu Gž1 1881/20 od 15.10.2020. godine.

ODBIJA SE zahtev tužene za naknadu troškova sastava odgovora na reviziju.

O b r a z l o ž e nj e

Presudom Prvog osnovnog suda u Beogradu P1 1697/19 od 12.03.2020. godine, stavom prvim izreke delimično je usvojen tužbeni zahtev tužioca i obavezana tužena da mu isplati 54.344,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 15.06.2018. godine do isplate. Stavom drugim izreke odbijen je kao neosnovan tužbeni zahtev tužioca u delu za isplatu zakonske zatezne kamate na dosuđeni iznos iz stava prvog izreke presude za period 15.05.2018. godine do 14.06.2018. godine. Stavom trećim izreke obavezana je tužena da tužiocu naknadi troškove parničnog postupka. Stavom četvrtim izreke, tužilac je oslobođen plaćanja sudskih taksi na tužbu i presudu.

Presudom Apelacionog suda u Beogradu Gž1 1881/20 od 15.10.2020. godine, preinačena je prvostepena presuda u stavovima prvom i trećem izreke, tako što je odbijen kao neosnovan tužbeni zahtev tužioca kojim je tražio da se obaveže tužena da mu isplati 54.344,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 15.06.2018. godine do isplate kao i zahtev tužioca da se obaveže tužena da mu naknadi troškove parničnog postupka u iznosu do 21.000,00 dinara i obavezan tužilac da tuženoj naknadi troškove parničnog postupka u iznosu od 33.000,00 dinara.

Protiv pravnosnažne presude donete u drugom stepenu tužilac je izjavio reviziju zbog pogrešne primene materijalnog prava.

Tužena je podnela odgovor na reviziju zahtevajući troškove njegovog sastava.

Ispitujući pravilnost pobijane presude u smislu člana 408. ZPP, Vrhovni kasacioni sud je našao da revizija nije osnovana.

U postupku nije učinjena bitna povreda odredaba parničnog postupka iz člana 374. stav 2. tačka 2. ZPP na koju revizijski sud pazi po službenoj dužnosti.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju, rešenjem tužene od 29.04.2008. godine, tužilac koji je bio zaposlen u privremenim institucijama Kosova i Metohije u Kazneno popravnom domu u Lipljanu, preuzet je u Upravu za izvršenje zavodskih sankcija počev od 15.05.2008. godine. Zaključkom Vlade RS od 17.04.2008. godine propisano je da se položaj lica koja su bila zaposlena u privremenim institucijama Kosova i Metohije upodobljava položaju državnih službenika i nameštenika, koji su radili u organima koji su ukinuti, a čiji je delokrug preuzeo drugi organ (član 135. stav 1. Zakona o državnim službenicima), da oni imaju pravo da budu preuzeti u organ Republike Srbije koji je preuzeo delokrug ako prethodno organu Republike Srbije koji se preuzima dostave pismeni dokaz o tome da im je prestao rad u privremenim institucijama Kosova i Metohije. Visina prosečne zarade bez poreza i doprinosa po zaposlenom u Republici Srbiji za decembar mesec 2017. u iznosu od 54.344,00 dinara utvrđena je uvidom u „Sl. glasnik RS“, 7/2018.

Kod ovako utvrđenog činjeničnog stanja, prvostepeni sud je na osnovu članova 34. stav 1, 48. stav 1. 126, 131. stav 1. tačka 3, 132, 135, 137. i 138. Zakona o državnim službenicima, članu 39. Zakona o platama državnih službenika i nameštenika i člana 44. stav 1. tačka 1. Posebnog kolektivnog ugovora za državne organe zaključio da se tužilac nalazio u radnom odnosu kod tužene od dana preuzimanja iz privremenih institucija KiM od 15.05.2008. godine, da tužena nije donela rešenje o (ne)raspoređivanju tužioca, odnosno nije dostavila dokaz da je tužiocu utvrđen status neraspoređenog državnog službenika, pa kako se tužilac nalazio u radnom odnosu kod tužene i dalje, odnosno više od deset godina od dana zasnivanja radnog odnosa, usvojio tužbeni zahtev tužioca, zaključujući da je tužilac 15.05.2018. godine, ostvario pravo na jubilarnu nagradu za navršenih 10 godina rada, u radnom odnosu kod organa tužene, odnosno nakon preuzimanja kod tužene.

Po oceni drugostepenog suda, jubilarna nagrada se isplaćuje za „vernost“ i vezana je za kontinuirano vreme provedeno na radu kod poslodavca, pa imajući u vidu da tužilac faktički ne radi kod tužene kod koje je samo preuzet iz privremenih institucija KiM, i kome je određeno pravo na platu na koju se ne obračunava minuli rad, zaključio da tužilac nema pravo na ovu vrstu naknade.

Stanovište drugostepenog suda je pravilno.

Prema članu 44. stav 2. Posebnog kolektivnog ugovora za državne organe („Sl. glasnik RS“, br.25/15...34/18), zaposleni ostvaruje pravo na jubilarnu nagradu za navršenih 10, 20, 30, 35. i 40. godina rada provedenih u radnom odnosu u državnom organu, organu Autonomne Pokrajine, odnosno jedinice lokalne samouprave, bez obzira na to u kom organu je zaposleni ostvarivao prava iz radnog odnosa. Kod utvrđivanja prava na jubilarnu nagradu, računaju se i godine rada kod poslodavca od koga je nadležni organ preuzeo nadležnosti, poslove i zaposlene.

U konkretnom slučaju, tužilac kod tužene nije stekao, suprotno revizijskim navodima status državnog službenika odnosno nameštenika. Tužilac je preuzet od privremenih institucija KiM i utvrđena mu je plata u određenoj visini, a nije mu se obračunavao minuli rad. On nije radio kod tužene (nije dolazio na posao), nije ni raspoređen na određeno radno mesto, zbog čega mu i po oceni revizijskog suda ne pripada pravo na jubilarnu nagradu. Ključna odrednica za ostvarivanje ovog prava iz citiranog PKU je „rad proveden u radnom odnosu“. U konkretnom slučaju rada tužioca u radnom odnosu kod tužene nema. On se samo formalno vodi u radnom odnosu kod tužene po zaključcima Vlade ali ne ostvaruje rad kod tužene što je neophodan uslov za ostvarivanje navedenog prava.

S tim u vezi, nisu osnovani revizijski navodi da nedonošenje rešenja o raspoređivanju nije od uticaja na ostvarivanje ovog prava. Preuzimanje na osnovu Zaključka Vlade ne podrazumeva ostvarivanje svih prava iz radnog odnosa o čemu svedoči i činjenica da je tim Zaključkom određen samo fiksni iznos plate pri čemu se nije obračunavao minuli rad. Neraspoređivanje tužioca u dužem vremenskom periodu je bilo u njegovu korist na osnovu izvršavanja Zaključka Vlade, pri čemu treba imati u vidu da tuženi u datoj situaciji nije mogao, zbog primene navedenog Zaključka, da tužioca ostavi neraspoređenog (u tom slučaju prestao bi mu radni odnos).

Na osnovu člana 414. ZPP, odlučeno je kao u izreci.

Odbijen je zahtev tužene za naknadu troškova sastava odgovora na reviziju jer ti troškovi nisu bili neophodni za odlučivanje o ovom pravnom leku.

Predsednik veća - sudija

Zvezdana Lutovac, s.r.

Za tačnost otpravka

Upravitelj pisarnice

Marina Antonić