Protiv pravnosnažne presude donete u drugom stepenu, tuženi je blagovremeno izjavio reviziju u odnosu na stav prvi izreke, zbog bitne povrede odredaba parničnog postupka i pogrešne primene materijalnog prava.

Ispitujući pobijanu presudu, primenom člana 408. Zakona o parničnom postupku - ZPP („Službeni glasnik RS“, br.72/11 ... 18/20), Vrhovni sud je ocenio da revizija tuženog nije osnovana.

U postupku nije učinjena bitna povreda odredaba parničnog postupka iz člana 374. stav 2. tačka 2. ZPP, na koju revizijski sud pazi po službenoj dužnosti, a ukazivanje u reviziji na bitnu povredu odredaba parničnog postupka iz člana 374. stav 1. ZPP u vezi sa članom 3. i 1. ZPP , zbog prekoračenja tužbenog zahteva na koji nije ukazivano u žalbi, na član 194. i 294. ZPP i član 374. stav 2. tačka 12, ne predstavlja razloge iz kojih se revizija, u smislu člana 407. ZPP, može izjaviti.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju, tužilac je bio u radnom odnosu kod tuženog počev od zaključenja ugovora o radu na određeno vreme broj ... od 24.11.2017. godine, sa punim radnim vremenom i na osnovu više sukcesivno zaključenih aneksa ugovora o radu, prvo na poslovima ,,...“ bez navođenja osnova za zasnivanje radnog odnosa na određeno vreme, koji je produžavan Aneksima ugovora o radu od 25.12.2017.godine i 01.05.2018.godine do Aneksa od 29.01.2020.godine u kome je članom 2. izmenjena tačka 2.Ugovora o radu i navedeno da je zaposleni u radnom odnosu na određeno vreme zbog potrebe realizacije projekta po Ugovoru broj ... kao i narednim Aneksima sve do Aneksa od 06.12.2020.godine, takođe zbog realizacije projekata po drugim poslovnim ugovorima, s tim što je za sve vreme obavljao isti posao, pa sve dok mu nije prestao radni odnos rešenjem generalnog direktora tuženog od 27.01.2021. godine, zbog isteka vremena na koji je zasnovan po ugovoru o radu ... od 24.11.2017. godine, odnosno nakon ukupnog vremena trajanja radnog odnosa duže od 24 meseca.

Polazeći od utvrđenog činjeničnog stanja, nižestepeni sudovi su zaključili da je tužilac zasnovao radni odnos kod tuženog na neodređeno vreme,počev od 25.11.2019.godine i da je rešenje o otkazu ugovora o radu od 24.11.2021 godine nezakonito, zbog čega je poništeno.

Po oceni Vrhovnog suda nižestepeni sudovi su pravilno primenili materijalno pravo.

Odredbom člana 37. Zakona o radu („Službeni glasnik RS“, br. 24/05... 75/14) propisano je da ugovor o radu može da se zaključi na određeno vreme i da zasnivanje radnog odnosa čije je trajanje unapred određeno objektivnim razlozima koji su opravdani rokom ili izvršenjem određenog posla ili nastupanjem određenog događaja, za vreme trajanja tih potreba (stav 1.), poslodavac može zaključiti jedan ili više ugovora o radu iz stava 1. ovog člana na osnovu kojih se radni odnos sa istim zaposlenima zasniva za period koji sa prekidima ili bez prekida ne može biti duži od 24 meseca (stav 2.), ako je ugovor o radu na određeno vreme zaključen suprotno odredbama ovog zakona ili ako zaposleni ostane da radi kod poslodavca najmanje 5 radnih dana po isteku vremena za koje je ugovor zaključen, smatra se da je radni odnos zasnovan na neodređeno vreme (stav 6.).

Imajući u vidu navedene zakonske odredbe, pravilan je zaključak nižestepenih sudova da se više zaključenih ugovora o radu na određeno vreme (sukcesivni ugovori) smatraju jednim ugovorom. Ako zaposleni radi na poslovima čije je trajanje unapred određeno objektivnim razlozima koji su opravdani rokom ili izvršenjem određenog posla ili nastupanjem određenog događaja, za vreme trajanja tih potreba u smislu citirane odredbe člana 37. stav 1. Zakona o radu, ukupno trajanje rada po više ugovora ne može biti duže od 24 meseca. U konkretnom slučaju tužilac je sa tuženim zaključio ugovor o radu na određeno vreme i više aneksa ugovora o radu, za period duži od 24 meseca neprekidnog rada, u kome je obavljao iste poslove, pa je tuženi postupao protivno odredbama zakona kojim je regulisan rad na određeno vreme, čime je zloupotrebio prava poslodavca.

Imajući u vidu navedeno pravilan je zaključak nižestepenih sudova da je došlo do preobražaja radnog odnosa na određeno vreme u radni odnos na neodređeno vreme u smislu odredbe člana 37. stav 1. i 6. Zakona o radu. Zato su neosnovani revizijski navodi tuženog kojima se ukazuje na pogrešnu primenu materijalnog prava.

Revizijski navodi da je tužilac zasnovao radni odnos na određeno vreme usled povećanog obima posla i realizacije projekta tuženog su neosnovani jer je do preobražaja radnog odnosa na određeno vreme u radni odnos na neodređeno vreme došlo istekom 24 meseca rada tužioca, na istim sistematizovanim poslovima na kojima je postojala stalna potreba za njegovim radom tužioca, a za suprotno, kako to pravilno zaključuju sudovi, tuženi nije pružio dokaze. S obzirom na to da je tužiocu radni odnos na neodređeno vreme prerastao u radni odnos na neodređeno vreme, to je pravilno, kao nezakonito, poništeno osporeno rešenje o prestanku radnog odnosa zbog isteka roka na koji je zasnovan, jer se preobraženi radni odnos, sada kao radni odnos na neodređeno vreme ne može zakonito otkazati zbog proteka vremena.

Kako se ostalim navodima revizije osporava ocena izvedenih dokaza i utvrđeno činjenično stanje zbog čega se revizija ne može izjaviti prema članu 407. stav 2. ZPP, to je primenom člana 414. stav 1. ZPP, Vrhovni sud odlučio kao u izreci.

Predsednik veća – sudija

Dobrila Strajina, s.r.

Za tačnost otpravka

Zamenik upravitelja pisarnice

Milanka Ranković