Protiv pravnosnažne presude donete u drugom stepenu tužilja je blagovremeno izjavila reviziju u odnosu na stav prvi izreke, zbog bitne povrede odredaba parničnog postupka, zbog pogrešno i nepotpuno utvrđenog činjeničnog stanja i pogrešne primene materijalnog prava.

Vrhovni kasacioni sud ispitao je pobijanu odluku primenom člana 408. ZPP u vezi člana 403. stav 2. tačka 2. ZPP („Službeni glasnik RS“ broj 72/11, 49/13-US, 74/13- US, 55/14 i 87/18 u daljem tekstu ZPP) pa je utvrdio da revizija nije osnovana.

U postupku nije učinjena bitna povreda odredaba parničnog postupka iz člana 374. stav 2. tačka 2. ZPP na koju revizijski sud pazi po službenoj dužnosti. Navodi stava 2. tačka 12. istog člana nemaju značaja, jer se shodno članu 407. stav 1. tačka 2. ZPP revizija ne može izjaviti zbog označene bitne povrede odredaba parničnog postupka. Nisu osnovani navodi revizije da drugostepeni sud nije dao razloge odbijanja žalbe, niti je utvrđivao činjenice na osnovu čega bi izveo takav zaključak, obzirom da je drugostepeni sud u svemu postupio u skladu sa odredbama člana 396. stav 1. ZPP, u obrazloženju pobijane pravnosnažne presude dao je razloge o odlučnim činjenicama i detaljno obrazložio svoju odluku i u pogledu primene materijalnog prava.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju tužilja i tuženi BB zasnovali su bračnu zajednicu dana 06.09.2003. godine koja je prestala dana 02.04.2015. godine, dok je brak razveden presudom Osnovnog suda u Staroj Pazovi dana 26.08.2015. godine. Prvih godinu do dve trajanja braka, tužilja i bivši suprug tužilje živeli su u zajedničkom domaćinstvu sa roditeljima tuženog, u kući tuženog VV, oca tuženog BB, s tim da su se tokom 2004. godine odvojili i nastavili da žive u istoj kući, ali na spratu, s tim da su se hranili i finansirali odvojeno od roditelja tužiljinog supruga, koji su živeli u prizemlju kuće. Tokom 2007. godine postignut je dogovor između parničnih stranaka da se na placu, na kom je tuženi VV imao pravo korišćenja, tužilja i njen bivši suprug sagrade za sebe kuću, da je kuća građena iz zajedničkih sredstava supružnika uz finansijsku pomoć porodice. Kada je bračna zajednica tužilje i tuženog BB prestala, predmetna kuća nije bila useljiva, niti su bili završeni grubi radovi. Rešenjem Odeljenja za urbanizam i građenje opštinske uprave Opštine Stara Pazova od 10.03.2015. godine izdata je građevinska i upotrebna dozvola za izgradnju stambenog objekta i to investitoru VV, inače, upisana kao privatna svojina tuženog VV u udelu 1/1 kao porodična stambena zgrada. Nakon razvoda braka, 2015. godine tuženi BB se ponovo oženio, te su nastavljeni radovi na izgradnji predmetne kuće i to od strane BB, kao i njegove nove supruge. Radovi na kući završeni su tokom avgusta 2017. godine. Na osnovu pravnosnažne presude na osnovu priznanja P 429/18 od 21.05.2018. godine, u parnici protiv VV, radi utvrđenja, utvrđeno je pravo svojine BB i GG-supruge tuženog, sa po 1/3 dela na predmetnoj zgradi, kao i pravo korišćenja u odgovarajućem udelu na parceli na kojoj se zgrada nalazi. Sudskim veštačenjem utvrđena je ukupna građevinska vrednost izvršenih radova na dan prestanka zajednice života i privređivanja tužilje i tuženog BB koja iznosi 72.808,70 evra. Postavljenim tužbenim zahtevom tužilja je tražila da se obavežu tuženi da joj po osnovu uloženih novčanih sredstava u izgradnji nepokretnosti površine 332 m2 na kat. parceli 373/120 upisane u list nepokretnosti broj ... KO ... solidarno isplate iznos od 36.404,35 evra u dinarskoj protivvrednosti po srednjem kursu NBS na dan isplate, sa zakonskom zateznom kamatom od dana podnošenja tužbe pa do isplate.

Polazeći od ovako utvrđenog činjeničnog stanja prvostepeni sud je usvojio tužbeni zahtev sa obrazloženjem da su tužilja i bivši suprug tužilje u toku trajanja braka zajedničkim radom stekli predmetnu nepokretnost, te da su udeli u sticanju zajedničke imovine supružnika jednaki, a imajući u vidu utvrđenu građevinsku vrednost izvršenih radova na nepokretnosti, prvostepeni sud smatra da tužilja ima pravo na ½ građevinske vrednosti nepokretnosti, odnosno iznos od 36.404,35 evra u dinarskoj protivvrednosti, zbog čega je i usvojio tužbeni zahtev i odlučio kao u izreci presude.

Odlučujući o žalbama tuženih, drugostepeni sud je utvrdio da je prvostepeni sud, prilikom donošenja odluke, pogrešno primenio materijalno pravo kada je usvojio tužbeni zahtev i obavezao tužene da tužilji po osnovu uloženih novčanih sredstava u izgradnju nepokretnosti solidarno isplate iznos od 36.404,35 evra.

Odredbom člana 171. stav 1. Porodičnog zakona propisano je da imovina koju su supružnici stekli radom u toku trajanja zajednice života u braku predstavlja njihovu zajedničku imovinu.

Odredbom člana 177. propisano je da se deobom zajedničke imovine u smislu ovog zakona smatra utvrđivanje suvlasničkog, odnosno supoverilačkog udela svakog supružnika u zajedničkoj imovini, dok su odredbom člana 180. istog zakona regulisana pravila odmeravanja suvlasničkih udela supružnika u sticanju zajedničke imovine na osnovu utvrđenog doprinosa svakog od supružnika.

Odredbom člana 195. stav 1. istog zakona propisano je da imovina koju su zajedno sa supružnicima odnosno vanbračnim partnerima stekli radom članovi njihove porodice u toku trajanja zajednice života u porodičnoj zajednici predstavlja njihovu zajedničku imovinu, dok je stavom 2. propisano da se članovima porodice u smislu stava 1. ovog člana smatraju krvni, tazbinski i adoptivni srodnici supružnika, odnosno vanbračnih partnera koji zajedno sa njima žive.

Imajući u vidu utvrđeno činjenično stanje u kontekstu navedenih zakonskih odredbi, Vrhovnog kasacionog suda nalazi da je pravilno drugostepeni sud primenio materijalno pravo kada je preinačio i odbio tužbeni zahtev tužilje, kao neosnovan.

Naime, u konkretnom slučaju tokom postupka nije bilo sporno da u vreme građenja predmetne nepokretnosti tužilja i njen bivši suprug nisu živeli u zajedničkom porodičnom domaćinstvu sa roditeljima njenog bišeg supruga. Stoga, tužilja prema tuženom VV ne može isticati zahtev za isplatu novčanog iznosa na ime svog udela u sticanju zajedničke imovine, obzirom da u momentu građenja tužilja i njen suprug nisu činili porodičnu zajednicu sa tuženim VV, odnosno imovina nije stečena tokom trajanja zajednice života u zajedničkom porodičnom domaćinstvu.

Takođe, pravilna je i odluka drugostepenog suda kojom je preinačen i odbijen tužbeni zahtev tužilje u odnosu na bivšeg supruga. Naime, tokom postupka utvrđeno je da su tužilja i njen bivši suprug tokom trajanja braka započeli izgradnju porodične kuće kao i da su u izgradnju nepokretnosti ulagali zajednička sredstva. Tužilja po tom osnovu ima pravo na utvrđenje suvlasničkog udela na nepokretnosti, kao imovini stečenoj tokom trajanja bračne zajednice, odnosno ima pravo na isplatu novčane protivvrednosti i to srazmerno utvrđenom doprinosu u sticanju nepokretnosti, ali isključivo na utvrđenoj tržišnoj vrednosti nepokretnosti, shodno odredbama Porodičnog zakona i Zakona o obligacionim odnosima. Međutim, kako je tužilja postavljenim tužbenim zahtevom tražila isplatu polovine iznosa vrednosti izvršenih građevinskih radova na dan prestanka zajednice života i privređivanja, a ne tržišnu vrednost stvorene nepokretnosti, to i po oceni Vrhovnog kasacionog suda, tužbeni zahtev nije osnovan. Stoga, pravilno je drugostepeni sud primenio materijalno pravo kada je doneo odluku kao u izreci pobijane presude.

Ostali navodi iz revizije tužilje nisu od takvog značaja da mogu dovesti do drugačije odluke suda.

Iz napred izloženih razloga, primenom člana 414. stav 1. odlučeno je kao u stavu prvom izreke.

Tužilja nije uspela u postupku po reviziji, pa joj iz tog razloga ne pripadaju troškovi za naknadu troškova postupka, zbog čega je na osnovu člana 154. stav 1. i 165. stav 1. odlučeno kao u stavu drugom izreke.

Predsednik veća-sudija

Branislava Apostolović, s.r.

Za tačnost otpravka

Upravitelj pisarnice

Marina Antonić