U IME NARODA

Vrhovni kasacioni sud, u veću sastavljenom od sudija: Branka Stanića, predsednika veća, Tatjane Matković Stefanović i Tatjane Miljuš, članova veća, u parnici po tužbi tužioca Prva beogradska stambena zadruga Šumadija Beograd-u stečaju, ulica Vase Pelagića broj 54, čiji su punomoćnici Dragan Trailović, advokat u ... i dr Milorad Vasić, advokat u ..., uz učešće umešača na strani tužioca AA iz ...- ..., ... broj .../..., čiji je punomoćnik Afrodita Savin, advokat u ...-... i Eurobank a.d. Beograd, ulica Vuka Karadžića broj 10, čiji je punomoćnik mr Aleksandar Đorđević, advokat u ..., protiv tuženog Holding kompanija za finansijski inženjering, trgovinu i usluge Fond Inex Interexport ad Beograd, Ulica kraljice Marije broj 1, čiji je punomoćnik Vojislav Ilić, advokat u ..., uz učešće umešača na strani tuženog Preduzeće Eko Produkt 2002 doo Beograd - u stečaju, ul. Andre Nikolić br. 1-3, čiji je punomoćnik Miloš Kostić, advokat u ..., radi utvrđenja ništavosti ugovora, odlučujući o reviziji tužioca izjavljenoj protiv presude Privrednog apelacionog suda 6Pž 5810/19 od 03.09.2020. godine, u sednici veća održanoj 13. maja 2021. godine, doneo je

P R E S U D U

ODBIJA SE, kao neosnovana, revizija tužioca izjavljena protiv presude Privrednog apelacionog suda 6Pž 5810/19 od 03.09.2020. godine u delu kojim je odbijena žalba tužioca i potvrđena presuda Privrednog suda u Beogradu P 2535/2016 od 20.06.2019. godine u I i III stavu izreke.

ODBACUJE SE kao nedozvoljena revizija tužioca izjavljena protiv presude Privrednog apelacionog suda 6Pž 5810/19 od 03.09.2020. godine u delu kojim je odbijena žalba tužioca i potvrđeno rešenje sadržano u presudi Privrednog suda u Beogradu P 2535/2016 od 20.06.2019. godine u II stavu izreke.

O b r a z l o ž e nj e

Privredni apelacioni sud je doneo presudu 6Pž 5810/19 dana 03.09.2020. godine kojom je odbio kao neosnovane žalbe tužioca i umešača na strani tužioca AA i Eurobank a.d. Beograd i potvrdio presudu Privrednog suda u Beogradu P 2535/2016 od 20.06.2019. godine kojom presudom je, u I stavu izreke, odbijen tužbeni zahtev kojim je tužilac tražio da sud utvrdi da je ništav Ugovor o izgradnji i kupovini poslovnog prostora zaključen 25.08.1989. godine između ugovarača Prva beogradska stambena zadruga Šumadija i Radna organizacija Interexport - spoljna trgovina Beograd i II Aneks broj ... od 13.07.1990. godine, II Aneks od 21.05.1997. godine i III Aneks broj ... od 31.08.2005. godine, tako da isti ne proizvode nikakvo pravno dejstvo među parničnim strankama i trećim licima, kao neosnovan; u II stavu izreke, sud odlučio da ne dozvoljava preinačenje tužbe od strane umešača na strani tužioca AA iz ... kojim je tražio da sud usvoji tužbeni zahtev tužioca Prva beogradska stambena zadruga Šumadija Beograd-u stečaju i utvrdi da je po sili zakona raskinut Ugovor o izgradnji i kupovini poslovnog prostora zaključen 25.08.1989. godine između pravnog prethodnika tužioca Prve beogradska stambena zadruga Šumadija Beograd i Radne organizacije Interexport- spoljna trgovina Beograd broj ..., zajedno sa svim njegovim aneksima određenim u tom stavu izreke prvostepene presude, tako da isti od trenutka njihovog nastanka ne proizvode pravno dejstvo erga omnes, samim tim i među parničnim strankama; u III stavu izreke, obavezan tužilac da tuženom na ime naknade troškova parničnog postupka plati iznos od 957.000,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti do isplate.

Protiv navedene drugostepene presude je blagovremenu reviziju izjavio tužilac, kojom pobija presudu zbog bitnih povreda odredaba parničnog postupka iz člana 374. stav 1. Zakona o parničnom postupku učenjene u postupku pred drugostepenim sudom i zbog pogrešne primene materijalnog prava.

Vrhovni kasacioni sud je ispitao dozvoljenost revizije kojom se pobija drugostepena presuda u delu kojim je prvostepena presuda potvrđena u II stavu izreke, u kome je sadržano rešenje kojim sud ne dozvoljava preinačenje tužbe od strane umešača na strani tužioca AA iz ..., kojim je tražio da sud usvoji tužbeni zahtev tužioca i utvrdi da je po sili zakona raskinut Ugovor o izgradnji i kupovini poslovnog prostora zaključen 25.08.1989. godine između označenih ugovarača, broj ..., sa svim njegovim aneksima određenim u II stavu izreke, tako da isti od trenutka njihovog nastanka ne proizvode pravno dejstvo erga omnes, samim tim i među parničnim strankama, i zaključio da je u odnosu na ovaj deo revizija tužioca nedozvoljena. Havedenim rešenjem postupak nije pravnosnažno okončan. Ctoga je u navedenom delu revizija tužioca odbačena, primenom odredbe člana 413. i člana 420. stav 1. Zakona o parnčnom postupku („Službeni glasnik RS“, broj 72/2011... 18/20).

U preostalom delu koji se pobija revizijom, kojim je potvrđena prvostepena presuda u I i III stavu izreke, revizijski sud je ispitao pobijanu drugostepenu presudu po odredbi člana 408. Zakona o parničnom postupku i odlučio da je revizija tužioca neosnovana.

Drugostepena presuda je doneta bez bitnih povreda odredaba parničnog postupka iz člana 374. stav 2. tačka 2. Zakona o parničnom postupku, na koje revizijski sud pazi po službenoj dužnosti.

Protivno navodima revizije, drugostepena presuda je doneta bez bitne povrede odredaba parničnog postupka u smislu člana 374. stav 1. u vezi člana 396. stav 1. i stav 2. Zakona o parničnom postupku. Drugostepeni sud je u obrazloženju pobijane presude dovoljno obrazložio razloge odbijanja žalbe tužioca, u meri koja je potrebna da bi se ispitala pravilnost i zakonitost presude, s obzirom da prihvata činjenično stanje utvrđeno prvostepenom presudom i primenu materijalnog prava od strane prvostepenog suda. Nema propusta u obrazloženju razloga presuđenja, koji bi bili od značaja za odluku o žalbi tužioca protiv prvostepene presude.

Prema činjeničnom stanju koga je utvrdio prvostepeni sud, na temelju kog je doneta pobijana drugostepena presuda, pravni prethodnik tužioca je 25.08.1989. godine zaključio ugovor sa pravnim prethodnikom tuženog o izgradnji i kupovini poslovnog prostora na lokaciji u ..., u ulici ..., na ..., površine 1.008,27 m2, koji nosi oznake: lokal L2, lokal L3 i lokal L5, u svemu prema glavnom projektu o nadogradnji postojećeg objekta, koji čini sastavni deo ugovora kao prilog broj 1, dok prilog br. 2. čine odobrenja nadležnih organa koja se odnose na izgradnju poslovnog prostora. Obaveza pravnog prethodnika tužioca je da nakon izgradnje poslovni prostor preda u vlasništvo pravnom prethodniku tuženog. Ugovor je menjan i dopunjavan Aneksom broj ... iz 1990. godine, Aneksom broj 2 od 21.05.1997. godine, Aneksom 3 broj ... od 31.08.2005. godine. Tužilac zasniva tužbeni zahtev za utvrđenje ništavosti navedenog ugovora i aneksa na okolnosti da je tužilac stambena zadruga, koji je u vreme zaključenja ugovora poslovao po odredbama Zakona o stambenim zadrugama („Službeni glasnik SR Srbije“, broj 39/77) i Zakona o izmenama i dopunama istog („Službeni glasnik SR Srbije“, broj 21/83 i 26/86), kojima je bilo propisano da stambene zadruge mogu obavljati investitorske poslove i za druga društveno-pravna lica pod propisanim uslovima, koje pravni prethodnik tuženog nije ispunjavao. U reviziji tužilac ponavlja navode tužbe da je ugovor o izgradnji i kupovini poslovnog prostora zaključen među parničnim strankama ništav, kao što su ništavi i aneksi tog ugovora iz navedenog razloga. Drugi razlog za ništavost ugovora i aneksa nalazi u tome da je ugovor zaključen sa strane pravnog prethodnika tužioca, bez saglasnosti njegove skupštine. Zatim, za razlog ništavosti smatra okolnost da pravni prethodnik tuženog nije izmirio ni neznatni deo konačno opredeljenjene cene za 1322,2 m2 izgrađenog poslovnog prostora, da pravni prethodnik tuženog, odnosno tuženi, nisu uvedeni u poslovni prostor i da nije urađena specifikacija poslovnog prostora, odnosno delova objekta tj. izgrađenog poslovnog prostora. Za Aneks 2 od 21.05.1997. godine tužilac ističe da ga nije potpisao i overio pred sudom tadašnji zakonski zastupnik pravnog prethodnika tužioca, već neovlašćeno lice, zatim da Aneks 3 broj ... od 31.08.2005. godine nije overen pred sudom. Dalje, tuženi je pre zaključenja Aneksa 3 broj ... od 31.08.2005. godine, dana 06.05.2005. godine poslovni prostor prodao trećem licu koje ističe svojinska prava na poslovnom prostoru prema ovde tužiocu. Tuženi je poslovni prostor prodao trećem licu mimo znanja pravnog prethodnika tužioca, koji je jedini zemljišno-knjižni vlasnik poslovnog objekta u ... na katastarskoj parceli broj ... KO ... i upisan kao takav u listu nepokretnosti broj ... KO ... .

Nižestepeni sudovi su odbili tužbeni zahtev za utvrđenje ništavosti navedenog ugovora, nalazeći neosnovanim razloge koje ističe tužilac, a koji se tiču odredaba Zakona o stambenim zadrugama, o uslovima zaključivanja takvog pravnog posla sa licem koje nije bilo član zadruge, sa obrazloženjem da je predmetni ugovor zaključen u okrivu pravne sposobnosti tužioca, i da činjenica da druga ugovorna strana, pravni prethodnik tuženog, nije bio član zadruge predstavlja osnov za kažnjavanje tužioca za privredni prestup, a nije osnov ništavosti ugovora. Pozivaju se i na odredbu člana 103. stav 2. Zakona o obligacionim odnosima, kojim je propisano da, ako je zaključenje određenog ugovora zabranjeno samo jednoj strani, ugovor ostaje na snazi, ako Zakonom nije ništa predviđeno za određeni slučaj, a stranka koja je povredila zakonsku zabranu snosiće odgovarajuće posledice, pa tako i posledicu koja je propisana Zakonom o stambenim zadrugama iz 1977. godine o odgovornosti za privredni prestup.

Revizijski sud smatra pravilnim stav nižestepenih sudova o uticaju navoda da pravni prethodnik tuženog u vreme zaključenja ugovora nije bio član zadruge – tužioca, te da sa strane pravnog prethodnika tuženog nisu bili ispunjeni posebni uslovi za zaključenje ugovora, predviđeni tada važećim odredbama Zakona o stanovanju. Odredbom člana 54. stav 1. Zakona o obligacionim odnosima, predviđeno je da pravno lice može zaključiti ugovore u pravnom prometu u okviru svoje pravne sposobnosti, te u stavu 2. da ugovor zaključen protivno odredbi iz stava 1. tog člana nema pravno dejstvo, i u stavu 3. da savesna strana može zahtevati naknadu štete koju je pretrpela usled zaključenja ugovora koji nema pravno dejstvo.

Pravna sposobnost je sposobnost pravnog lica da bude nosilac određenih prava i obaveza koja su utvrđena aktima pravnog lica i zakonom. Pravnu sposobnost pravno lice stiče upisom osnivanja u odgovarajući registar.

U konkretnom slučaju, tužilac, odnosno njegov pravni prethodnik, je pobijani ugovor zaključio u okviru svoje pravne sposobnosti, koju je stekao upisom osnivanja u sudski registar, omeđene delatnošću tužioca, u smislu investitorskih i izvođačkih radova na dogradnji zgrada i izgradnji poslovnih prostorija, koja delatnost nije bila predmet spora u toku postupka. Dakle, predmetni ugovor proizvodi pravno dejstvo, polazeći od odredaba člana 54. Zakona o obligacionim odnosima. Prema odredbi člana 103. stav 1. Zakona o obligacionim odnosima, ugovor koji je protivan prinudnim propisima, javnom poretku ili dobrim običajima je ništav, ako cilj povređenog pravila ne upućuje na neku drugu sankciju ili ako zakon u određenom slučaju ne propisuje šta drugo. Pravilno su nižestepeni sudovi zaključili da su odredbe tada važećeg Zakona o stambenim zadrugama („Službeni glasnik SRS“) br. 39/77, 21/83 i 26/86) propisivale odgovornost za privredni prestup u slučaju zaključenja ugovora o investitorskom poslu od strane stambene zadruge sa drugim društveno-pravnim licem, bez ispunjavanja propisanih posebnih uslova, a ne i posledicu ništavosti zaključenog ugovora. Time je sam povređeni propis ukazao na drugu sankciju, a ne na ništavost ugovora na koju je usmeren tužbeni zahtev.

Dalje, okolnosti koje se tiču overe potpisa ugovarača na aneksima ugovora nisu od značaja za ništavost aneksa. Za ugovor o građenju, odredbama Zakona o obligacionim odnosima, a ni posebnih propisa, nije predviđena svečana forma, pa tako izostanak overe potpisa ugovarača ne čini ništavim ugovor.

Navodi tužioca da je predmetni ugovor zaključen od strane tužioca bez odluke skupštine, kao ovlašćenog organa tužioca, i da aneks ugovora nije potpisan od strane ovlašćenog lica, takođe nisu od značaja za ništavost ugovora, već bi se, u tom slučaju, primenom odredaba člana 55., 87. i 88. Zakona o obligacionim odnosima, ako bi se moglo smatrati da neovlašćeno zastupljeni tužilac nije odobrio ugovor, smatralo da ugovor nije ni zaključen. Takođe, prema utvrđenom činjeničnom stanju, i III Aneks ugovora od 31.08.2005. godine potpisan je od direktora tužioca, čime je, kako to pravilno zaključuje prvostepeni sud u pogledu eventualno neovlašćenog potpisnika po prethodnom aneksu, otklonjena svaka sumnja.

Šta više, prvostepeni sud je zaključio da je postupljeno po odredbi sačinjenog Aneksa III – konačnog obračuna od 31.08.2005. godine, kojim je određena obaveza pravnog prethodnika tužioca da preduzme sve pravno tehničke poslove, privede kraju kompletan postupak za dobijanje građevinske i upotrebne dozvole, tako što je ishodovano rešenje o upotrebnoj dozvoli Sekretarijata za urbanizam i građevinske poslove 19.06.2006. godine. Utvrđenje je prvostepenog suda da je sadržina III Aneksa ugovora – konačan obračun, kao i sadržina ostalih aneksa, takva da ukazuje da je ugovor od 25.08.1989. godine u celosti realizovan, čime je otklonjena svaka sumnja u pogledu eventualno neovlašćenog zastupanja tužioca i nepostojanja saglasnosti tadašnjih organa upravljanja tužioca za zaključenje ugovora. Revizijski sud smatra pravilnim ovakvo zaključivanje prvostepenog suda, na osnovu koga je dugogodišnjim postupanjem tužioca po ugovoru zaključenim 25.08.1989. godine, tužilac svakako naknadno odobrio ugovor, sve i da je zaključen u odsustvu ovlašćenja lica koga je u ime i za račun tužioca zaključilo, kako tvrdi revident, i da s obzirom na takvo postupanje i ispunjavanje ugovora nema sumnje o određenosti predmeta ugovora te da ne stoje razlozi koje revident ističe za ništavost predmetnog ugovora i njegovih aneksa.

Nisu od značaja za valjanost, odnosno ništavost ugovora okolnosti da li je ispunjena ugovorena obaveza na isplatu cene, niti predaja izgrađenog prostora. Prema tome, nisu od značaja navodi revizije kojima tužilac ističe da niti je tužilac tuženom predao ugovoreni poslovni prostor, niti je tuženi isplatio kupoprodajnu cenu tužiocu za osnovanost revizije protiv pravnosnažne presude kojom je odlučeno o zahtevu za utvrđenje ništavosti ugovora. Te okolnosti bile bi od značaja za raskid ugovora, ali, kako je napred ukazano, pravnosnažno je odlučeno da se ne dozvoli preinačenje tužbe isticanjem tužbenog zahteva za raskid ugovora. Takođe, okolnost da je tuženi prometovao poslovni prostor tako što ga je prodao trećem licu, nisu od značaja za osnovanost tužbenog zahteva za utvrđenje ništavosti ugovora između tužioca i tuženog. Predmet tužbenog zahteva nije utvrđenje prava svojine na predmetnom poslovnom prostoru, niti je predmet ocena zakoniosti ugovora za koga revident navodi da ga je tuženi zaključio sa trećim licem o prometu nepokretnosti.

Revizijom se ukazuje da je predmet obaveze iz predmetnog ugovora nemoguć, nedopušten, neodređen i neodrediv u smislu odredbe člana 47. Zakona o obligacionim odnosima, što ugovor čini ništavim, te da je osnov ugovora nedopušten, te je ništav ugovor po odredbi člana 52. Zakona o obligacionim odnosima. Međutim, s tim u vezi, revident citira delove nižestepenih presuda, iz kojih se citata ne može zaključiti u kom smislu revident pobija pravilnost odluka nižestepenih sudova sa razloga primene odredaba člana 47. ili 52. Zakona o obligacionim odnosima. Revident uz citate iz nižestepenih presuda ističe da su neistina, ili ističe određene činjenične tvrdnje, ali po odredbi člana 407. stav 2. Zakona o parničnom postupku, revizija protiv pobijane presude ne može da izjavi zbog pogrešno ili nepotpuno utvrđenog činjeničnog stanja. Prema tome, isticanjem da su određena utvrđena nižestepenih sudova neistina, ili suprotstavljanje činjeničnih navoda od strane revidenta, nisu zakonom predviđeni revizijski put za osporavanje pravilnosti drugostepene presude.

Određena je tvrdnja revidenta da je predmet pobijanog ugovora izgradnja i prodaja neodređenog poslovnog prostora, te da to ugovor čini ništavim shodno članu 47. Zakona o obligacionim odnosima. U vezi sa tim ističe da, kada se ugovor o kupoprodaji posebnog dela objekta zaključuje u fazi izgradnje objekta, tada se ne radi o kupoprodaji, već o sufinansiranju. Međutim, u tom kontekstu revident ponavlja da tuženi nije isplatio svoje učešće u gradnji, tj. ugovorenu cenu, što takođe nije od značaja za ništavost ugovora, bez obzira da li je njegova pravna priroda sufinansiranje i izgradnja ili prodaja nepokretnosti u izgradnji, ili ugovor o građenju. Za valjanost ugovora nije od značaja ni da li je tuženi u skladu sa zakonom konstituisao, odnosno upisao pravo svojine u zemljišnim knjigama. Izostanak dozvole za građenje ne čini nedopuštenim osnov konkretnog ugovora i u vezi sa tim ne čini ugovor ništavim. Da li je tužilac dobio dozvolu za gradnju poslovnog prostora koji je predmet ugovora, može biti značaja za ispunjenje ugovora, čiji je cilj prenos prava svojine na budućem, izgrađenom objektu, a ne čini da ne postoji osnov ugovora.

Revident se poziva na Zakon o ograničenju prometa nepokretnosti objavljen u „Službenom glasniku SRS“ broj 30 od 22. jula 1989. godine, te ističe da ugovorne strane nisu podnele zahtev za odobrenje, te im Ministarstvo finansija nije ni odobrilo promet, odnosno zaključenje spornog ugovora, te da to čini ništavim ugovor. Međutim, odlukom Ustavnog suda Jugoslavije IU-12/I-88, IU-101/1-89 i IU- 101/2-89 od 27. juna 1990. godine utvrđeno je da Zakon o ograničenju prometa nepokretnosti („Službeni glasnik SR Srbije“ broj 30/89 i 42/89) nije saglasan sa Ustavom SFRJ. Kad Ustavni sud utvrdi da zakon nije u saglasnosti sa Ustavom, taj zakon prestaje da važi danom objavljivanja odluke Ustavnog suda u Službenom glasniku, i taj zakon se ne može primenjivati na odnose koji su nastali pre dana objavljanja odluke Ustavnog suda, ako do tog dana nisu pravnosnažno rešeni. Prema tome, navedeni zakon, ocenjen kao nesaglasan sa Ustavom, ne može se primenjivati u razrešenju spora nastalog iz ugovora koji je zaključen pre objavljivanja odluke Ustavnog suda Jugoslavije.

Revident ističe da nema glavnog projekta o nadogradnji postojećeg objekta prema kome je određen predmet ugovora. Naime, pravni prethodnik tužioca se obavezao da izgradi i preda u vlasništvo poslovni prostor na lokaciji u ulici ... na ..., u ..., površine 1008,27 m2, koji nosi oznake lokal. L2, lokal L3, lokal L5, u svemu prema glavnom projektu o nadogradnji postojećeg objekta koji kao prilog broj 1 čini sastavni deo sačinjenog ugovora, dok prilog broj 2 uz ugovor čini odobrenje nadležnih organa koja se odnose na izgradnju poslovnog prostora. Obaveza zadruge je i da pribavi i preda upotrebnu dozvolu i svu potrebnu dokumentaciju za korišćenje prostora, istovremeno sa predajom samog poslovnog prostora. Aneksom II ugovora od 25.08.1989. godine je konstatovano da je premeravanjem izvedenog stanja utvrđeno da je površina poslovnog prostora 1105,09 m2, da je predmet aneksa utvrđivanje izvedene površine poslovnog prostora i naknade za više izgrađenu površinu. II aneksom od 21.05.1997. godine konstatovano je da je poslovni prostor izgrađen u površini od 1283,52 m2 i predat tuženom na korišćenje, da je tuženi u potpunosti izmirio troškove izgradnje i da je zadruga saglasna da se isti uknjiži kao vlasnik poslovnog prostora u izvedenoj površini, bez posebne saglasnosti zadruge. III aneksom – konačnim obračunom od 31.08.2005. godine konstatovano je zaključenje ugovora broj ... od 25.08.1989. godine, zaključenje Aneksa broj ... od 12.07.1990. godine, II Aneksa od 21.05.1997. godine i utvrđeno da se ovim aneksom u potpunosti regulišu međusobna prava i obaveze sa ciljem da se holding uknjiži na predmetnoj lokaciji kao vlasnik ukupno utvrđene površine nepokretnosti. Obaveza zadruge je bila da u postupku legalizacije preduzme sve pravno-tehničke poslove i privede kraju kompletan postupak za dobijanje građevinske i upotrebne dozvole, dok je konačna površina koja pripada holdingu u iznosu od 1322,12 m2. Holding kompanija za trogovinu i usluge Fond ineks-intereksport Beograd je sa Ekoprodukt 2002 DOO Beograd, se ugovorom o kupoprodaji nepokretnosti od 06.05.2005. godine legitimisao kao isključivi vanknjižni vlasnik poslovnog objekta u ... u ulici ... broj ... - ... ukupne površine 1322,21 m2 izgrađenog po ugovoru zaključenim sa PBS Šumadija ... od 25.08.1989. godine; Aneksu ugovora broj ... od 13.07.1990.godine i Aneksu ugovora od 21.05.1997. godine. Iz ovakvog utvrđenja prvostepenog suda, revizijski sud zaključuje da je među parničnim strankama, odnosno njihovim pravnim prethodnicima kao ugovornim stranama, bilo izvesno koji poslovni prostor je predmet ugovora čija ništavost traži tužbenim zahtevom u ovoj parnici i da među njima nije bilo nesaglasnosti o odrednicama poslovnog prostora, odnosno za njih nije bilo neodređen, kako to ističe revident.

Utvrđeno je od strane prvostepenog suda i da je zaključen ugovor o zakupu poslovnog prostora od 28.03.2007. godine između pravnog prethodnika umešača na strani tuženog i pravnog prethodnika tužioca, kojim je konstatovano da je zakupac, pravni prethodnik tužioca u ovoj parnici, a da je zakupodavac po osnovu ugovora zaključenog sa Ineks-inereksportom AD - u stečaju nosilac prava raspolaganja i korišćenja (vlasništvo) na poslovnom prostoru, te da je dao poslovni prostor zakupcu, u površini od 1322 m2 u ... u ulici ... ... . U toku je postupak pred prvostepenim sudom, pokrenut po tužbi umešača na strani tuženog Ekoproduk 2002 DOO u stečaju Beograd protiv tuženog pravnog prethodnika ovde tužioca, PBS Šumadija, radi utvrđenja i iseljenja, kojim je traženo da sud utvrdi da je tužilac nosilac prava svojine na poslovnom prostoru površine 1322,21 m2 u ... u ulici ... broj ... sa ulazom iz ulice ... broj ... . između ostalog i na osnovu ugovora o izgradnji i kupovini poslovnog prostora zaključenog između zadruge, ovde tužioca i pravnog prethodnika ovde tuženog, pod brojem ... od 25.08.1989. godine, aneksa pod brojem ... od 13.07.1990. godine, iz čega za revizijski sud proizilazi zaključak da među ugovornim stranama, a ovde parničnim strankama, od zaključenja ugovora nije bila sporna identifikacija i označenje poslovnog prostora koji je predmet ugovora. Prema tome, nema osnova zaključku da je predmetni ugovor i u vezi sa njim zaključeni aneksi, ništav zbog neodređenog predmeta ugovora, po odredbi člana 47. Zakona o obligacionim odnosima.

Kod takvog stanja stvari revizija je neosnovana, jer su sudovi na osnovu utvrđenog činjeničnog stanja, koja se ne može pobijati navodima revizije, pravilno primenili materijalno pravo u oceni valjanosti, odnosno razloga za ništavost predmetnih ugovora i aneksa.

Stoga je odlučeno kao u izreci po odredbi člana 414. Zakona o parničnom postupku.

Predsednik veća-sudija

Branko Stanić, s.r.

Za tačnost otpravka

Upravitelj pisarnice

Marina Antonić