Protiv pravnosnažene drugostepene presude, tužilja je blagovremeno izjavila reviziju zbog bitne povrede odredaba parničnog postupka i pogrešne primene materijalnog prava.

Ispitujući pobijanu presudu, u smislu člana 408. Zakona o parničnom postupku, Vrhovni kasacioni sud je našao da je revizija tužilje neosnovana.

U postupku nije učinjena bitna povreda odredaba parničnog postupka iz člana 374. stav 2. tačka 2. Zakona o parničnom postupku, na koju revizijski sud pazi po službenoj dužnosti. Takođe nije učinjena ni bitna povreda odredaba parničnog postupka iz člana 374. stav 1. Zakona o parničnom postupku, na koju se u reviziji uopšteno ukazuje.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju, počev od 02.03.2016. godine tužilja je radila kod tužene, a pri tom je zaključila više uzastopnih ugovora radi obavljanja poslova ... i to: ugovor o radu na određeno vreme broj .../... za period od 02.03.2016. godine do 01.06.2016. godine; ugovor o radu broj ... od 01.06.2016. godine za period od 02.06.2016. godine do 01.06.2017. godine; ugovor o radu broj ... od 01.06.2017. godine za period od 02.06.2017. godine do 14.07.2017. godine; ugovor o obavljanju privremenih i povremenih poslova ... od 14.07.2017. godine za period od 05.07.2017. godine do 31.12.2017. godine i ugovor o radu broj ... od 27.12.2017. godine za period od 01.01.2018. godine do 17.07.2018. godine. Tužena je donela rešenje o otkazu ugovora o radu tužilji zaključno sa danom 17.07.2018. godine, zbog isteka roka ugovora o radu broj ... od 27.12.2017. godine. Pošto je poslove diplomiranog pravnika obavljala u kontinuitetu kod tužene, tužilja je smatrala da su nastupili uslovi za zasnivanje radnog odnosa na neodređeno vreme pa je zbog toga tražila poništaj rešenja o otkazu ugovora o radu kao i utvrđenje da nema prekida radnog odnosa od 02.03.2016. godine do 17.07.2018. godine i da ugovor o obavljanju privremenih i povremenih poslova od 14.07.2017. godine predstavlja ugovor o radu na određeno vreme.

Kod tako utvrđenog činjeničnog stanja pravilan je zaključak nižestepenih sudova da je neosnovan tužbeni zahtev za poništaj rešenja o otkazu ugovora o radu i da je u preostalom delu tužba nedozvoljena.

Odredbom člana 37. stav 1. Zakona o radu („Službeni glasnik RS“ br. 124/2005...75/2014), koji se u konkretnom slučaju primenjuje, propisano je da ugovor o radu može da se zaključi na određeno vreme, za zasnivanje radnog odnosa čiji je trajanje unapred određeno objektivnim razlozima koji su opravdani rokom ili izvršenjem određenog posla ili nastupanjem određenog događaja, za vreme trajanja tih potreba. Odredbom stava 2. istog člana, propisano je da poslodavac može zaključiti jedan ili više ugovora o radu iz stava 1. ovog člana na osnovu kojih se radni odnos sa istim zaposlenim zasniva za period koji sa prekidima ili bez prekida ne može biti duže od 24 meseca. Odredbom stava 3. istog člana, propisano je da se prekid kraći od 30 dana ne smatra prekidom iz stava 2. ovog člana.

U konkretnom slučaju tužena je sa tužiljom zaključila ugovor o radu na određeno vreme broj 2180 dana 27.12.2017. godine za period od 01.01.2018. godine do 17.07.2018. godine, a osporenim rešenjem otkazan joj je taj ugovor o radu na određeno vreme sa danom 17.07.2018. godine, istekom roka na koji je zaključen. Pošto je ugovor zaključen na određeno vreme, važnost istog ugovora o radu je istekla protekom vremenskog perioda za koji je zaključen, te tužena ne može tužilju vratiti u radni odnos na neodređeno vreme, a tužilja tužbenim zahtevom nije ni tražila utvrđenje preobražaja radnog odnosa iz određenog na neodređeno vreme u smislu člana 37. stav 6. Zakona o radu, kojim je propisano da ako je ugovor o radu na određeno vreme zaključen suprotno odredbama ovog zakona ili ako zaposleni ostane da radi kod poslodavca najmanje pet radnih dana po isteku vremena za koje je ugovor zaključen, smatra se da je radni odnos zasnovan na neodređeno vreme.

Odredbom člana 194. stav 1. ZPP, propisano je da tužilac može u tužbi da traži da sud samo utvrdi postojanje, odnosno nepostojanje nekog prava ili pravnog odnosa, povredu prava ličnosti ili istinitosti, odnosno neistinitosti neke isprave. Tužba za utvrđenje može da se podnese radi utvrđivanja postojanja, odnosno nepostojanja činjenice, ako je to predviđeno zakonom ili drugim propisom (stav 3.).

Pravilno zaključuje drugostepeni sud da je tužilja, tražeći da se utvrdi da nema prekida u radnom odnosu kod tuženog u periodu od 02.03.2016. godine do 17.07.2018. godine, tražila utvrđenje negativne činjenice koja se ne dokazuje, te da je tom delu kao i u odnosu na traženje da se utvrdi da ugovor o obavljanju privremenih i povremenih poslova od 14.07.2017. godine predstavlja ugovor na određeno vreme, tužba nedozvoljena, zbog čega je pravilna odluka o odbačaju tužbe u ovom delu.

Budući da je pobijano rešenje o otkazu ugovora o radu zakonito, to ne postoji ni osnov za obavezivanje tužene da tužilju vrati na rad i prizna joj sva prava iz radnog odnosa za sporni period u smislu člana 191. stav 3. Zakona o radu.

Vrhovni kasacioni sud je cenio navode revizije tužilje, pa je našao da su isti neosnovani. Revizijski navodi u suštini predstavljaju ponavljanje navoda koji su isticani u žalbi protiv prvostepene presude i koje je drugostepeni sud je pravilno ocenio kao neosnovane, dajući za tu ocenu jasne i potpune razloge, koje ovaj sud u svemu prihvata.

Na osnovu člana 414. ZPP, Vrhovni kasacioni sud je odlučio kao u izreci.

Predsednik veća-sudija

Branislava Apostolović,s.r.

Za tačnost otpravka

Upravitelj pisarnice

Marina Antonić